Hell Spawn

Enig opzoekwerk leert me dat deze cd reeds in 2006 werd opgenomen, maar omdat de zanger kort na de opnames de band verliet, besloot men na de komst van nieuwe brulboei Robbe de plaat opnieuw op te nemen en te mixen. Deze is dan door Rusty Cage uitgebracht en hopelijk bereikt die heel wat zieltjes. Ik ben niet benieuwd naar hun vroegere opnames omdat volgens mij Robbe niet overtroffen kan worden bij Obsidian. Robbe's karakteristieke strot past namelijk perfect als laatste puzzelstukje. En een puzzel kan je dit meesterwerk wel noemen. Ik heb deze schijf namelijk ontelbare keren beluisterd vooraleer ik ze kon onderwerpen aan mijn schrijfsel. Reden hiervoor is dat deze cd zo complex is, maar toch genoeg groove bevat om me in de ban te blijven houden. Waar veel van de technische retestrakke '1000 noten per seconde' bands me na twee nummers vervelen, blijft Obsidian de aandacht van de luisteraar opeisen. Het is een genot om keer op keer stukjes van hun partijen te ontrafelen. Niet dat Obsidian toont wat ze wel niet allemaal kunnen op technisch vlak. Nee, alle muzikanten spelen in dienst van het nummer, egotripperij is niet aan hen besteed. Iedereen die een boontje voor heeft voor Meshuggah (slaggitaren) en Opeth (progressief element) moet deze band uitchecken. Dit is muziek gemaakt door muzikanten met een groot muzikaal hart. Chapeau! Ik verwacht niet meteen duizelingwekkende verkoopcijfers voor deze schijf, maar ik bewonder des te meer de koers die ze bewandelen. Ik verwacht nog veel van deze mannen in de toekomst.
87    Yves