Hell Spawn

Eerste cd van deze jonge Zweden, die een mix willen brengen van de Japanse kei-scene en Gothenburg hardcore. Hun uiterlijk heeft gelukkig weinig te maken met hun muziek: ze zien er uit als een kruising tussen Tokyo Hotel en Good Shape, foute styliste, schminkster en kapper inclusief. Op net geen drie kwartuur brengen ze 12 nummers en van de eerste noten word je bij de keel gegrepen. Het tempo ligt hoog, hoewel er af en toe wel tempobreaks zijn. De donkere backings corresponderen aardig met het ietwat schreeuwerige stemtimbre van de zanger. Er gaat een zekere melodieuze agressie uit van de meeste nummers. Nummers als "Release" en Flies" bijvoorbeeld hebben melodieus gitaarwerk, serieus beukend slagwerk en alles wat een gevarieerd thrash nummer verder nodig heeft. Het laatste nummer "This is the end" is volgens mij het beste nummer, en misschien heeft dat wat met de toegankelijkheid van de andere nummers te maken. De melodieën zijn sterk, de productie is sterk, maar toch. Origineel en vernieuwend is Marionette zeker. Misschien zijn ze zelfs voor op hun tijd en zullen we dit binnen een jaar of vijf beschouwen als een pioniersalbum, de tijd zal het uitwijzen. Bij de eerste luisterbeurt was ik echt niet overtuigd, maar de cd groeit wel. Muzikaal is dit een sterk album, vocaal iets minder. Die stem, je moet er voor zijn, maar ik vind het soms aan de enerverende kant. De jonge band heeft wel groeipotentieel. Ze krijgen het voordeel van de twijfel en voor mij gaan ze door naar de volgende ronde...
76    Bart C.