NOMAD SON
Hell Spawn » Interviews » NOMAD SON
Het eerste teken van leven dat Nomad Son gaf, doopten ze "First light". Terwijl ze net die band begonnen omdat er een donkerder kant zat aan een aantal leden hun andere groep. Cool story? Wacht tot je het album en de rest van hun verhaal hoort! Drummer Edward Margri en keyboardspeler Julian Grech mogen het vertellen.
Het verhaal gaat dat Nomad Son eigenlijk opgericht is toen jullie met jullie andere band Frenzy Mono een plaat aan het opnemen waren. Producer David Vella vond dat er een donkerder kantje aan jullie muziek zat, haalde Albert Bell erbij en de uitkomst is "First Light". Nogal een gek verhaal, niet?
Edward: Ja, het klinkt misschien vreemd, maar het is de realiteit. Toen we de Frenzy Mono track "Liver daily house" opnamen, wees David Vella ons op die donkere, doom metal rand die in ons geluid zat. Hij stelde voor om doom metal veteraan Albert Bell (bassist bij Forsaken) erbij te halen om in de studio rond een paar ideetjes te jammen. Van zodra Albert bij ons in de studio stond en enkele akkoorden aansloeg, voelden we een band en zijn we beginnen werken aan nummers. We ontdekten echt een verborgen passie voor doom metal in onszelf.
Je hoort een aantal heel specifieke seventies invloeden in jullie sound. Iets wat je meebracht van jullie originele band?
Edward: Het jaren zeventig geluid is inderdaad een van Frenzy Mono's grootste invloeden. We hadden het geluk dat we met Albert snel op dezelfde golflengte zaten. De donkere riffs en ritmes zaten al in ons bloed, Albert heeft ons geholpen om dat duistere randje verder te ontwikkelen. Volgens mij zijn we er met "First light" in geslaagd harmonie te creëren tussen beide genres. Het geeft, mijn inziens, een unieke mix.
Er zit inderdaad een mooie ballans in jullie muziek tussen heel toegankelijke dingen, ("Shallow grave", "Empyrean fade") en het 'moeilijker', meer psychedelische en epischer materiaal ("Seven notes in black", "At the thresholds of consciousness"). Iets wat jullie in jullie achterhoofd hadden toen jullie begonnen schrijven?
Edward: "Shallow grave" en "Empyrean fade" zijn eigenlijk de eerste twee tracks die we geschreven hebben net na onze eerste jam met Albert. Maar er was niets gepland of er zit geen strategie achter ons schrijven. Het gebeurde aanvankelijk allemaal vrij spontaan, al werd de drang naar experimenteren wel groter en groter. Vandaar het toch wel gevarieerde aanbod gaande van doom en epic metal tot psychedelic en progrock, zonder evenwel het originele Nomad Son geluid uit het oog te verliezen.
Halen jullie de mosterd vooral uit de jaren zeventig of zijn er ook eighties bands die jullie weten te inspireren?
Edward: We halen heel wat inspiratie uit de jaren zeventig en bands als Black Sabbath, Deep Purple, Pentagram, Uriah Heep, Led Zeppellin, Hawkwind, Camel, ELP, King Crimson, Blue Oyster Cult, Nazareth enzovoort, worden hier regelmatig beluisterd. Maar we doen dat ook met meer recenter materiaal uit de doom en heavy metal sector. We genieten bijvoorbeeld erg van Krux, Voodoo Shock, Pale Divine en Thunderstorm. En natuurlijk zijn we grote bewonderaars van de eighties en vroege nineties doom meesters: Trouble, Iron Man, The Obsessed, Candlemass, Count Raven, Solitude Aeturnus, Revelation en St Vitus. Individueel hebben we dan ook nog elk onze eigen voorkeuren wat ons helpt onze horizonten te verruimen. En natuurlijk helpt het ook om te groeien als muzikant als je kan putten uit heel gevarieerde ideeën en uiteenlopende spelstijlen.
Als een Hammond orgel gebruikt wordt, is dat meestal om een vrolijker, kleurrijker toets aan een sound te geven. Jullie creëren daarmee een veel donkerder, grimmiger sfeer, heel anders dan bij Frenzy Mono waar het veel luchtiger klinkt. Bewust?
Julian: Ik speel wat ik voel. Als Albert of Chris met een riff afkomen, laat ik me meedrijven met de sfeer vooraleer ik mijn toetsen bespeel. Ik hou ook het tekstuele thema in mijn achterhoofd om ook dat gevoel te volgen. Ik hou erg van het diepe, kermende geluid dat je uit een Hammond kan halen en die maakt dat ik misschien wat 'gemener' klink in mijn spel. Met Frenzy Mono daarentegen brengen de riffs en melodieën me dichter bij de wereld van Jon Lord, een zoals je omschrijft 'luchtiger spelstijl'.
Alle teksten zijn geschreven door Albert Bell. Omdat hij meer ervaring heeft met tekstschrijven voor dit specifieke genre?
Edward: Yes, volgens mij is het de meest ervaren en meest getalenteerde tekstschrijver. Als veteraan in de doom scene en als gekwalificeerd socioloog is het niet meer dan normaal dat hij hier de voortrekker in is ook.
Hoe moeten we Nomad Son zien? Als een band die perfect naast Frenzy Mono en Forsaken bestaat of eerder als een eenmalige samenwerking? Of hangt dat nog een beetje af van de reacties?
Julian: Dit kan perfect parallel blijven bestaan! Nomad Son is gegroeid van een zijstapje tot een goede, volwaardige band, zoals Edward daarnet ook vertelde. Albert blijft ook 100 procent actief bij Forsaken. Die zijn trouwens bezig met hun vierde full-length af te mixen. Zoals wij met Frenzy Mono ook alweer 70 procent van ons tweede album geschreven hebben. Forsaken en Frenzy Mono blijven ook als live bands actief, ik denk dat we best in staat zijn een goede balans tussen al deze zaken te vinden.
Jullie hebben een deal getekend bij het Metal on Metal label. Omdat het lekker dicht bij huis is?
Edward: Het helpt als je platenmaatschappij vlakbij is, maar dat was niet de voornaamste reden om bij hen te tekenen. We waren heel blij toen we hoorden dat MoM Records ons een deal aanbood, we hadden het niet verwacht want onze plaat was nog niet af. Het was een hele eer en voor ons een goed teken dat we zo snel een deal voorgeschoteld kregen, enkel op basis van twee ruw gemixte tracks. Het feit dat de eigenaars (Jowita Kaminska en Simone Peruzzi) twee getalenteerde en gepassioneerde metal liefhebbers zijn, deed ons nog meer deugd. We hebben echt niet langer geaarzeld.
Een voordeel met Metal on Metal is dat je een coverartiest bij de hand hebt. Hebben jullie je eigen idee aan Jowita Kaminska gegeven of haar de volledige vrijheid gelaten?
Edward: We hebben haar een idee gegeven welke richting we uitwilden met het artwork. De omkadering eigenlijk waarmee we Jowita haar magie lieten doen, we zijn alleszins blij met de uitkomst.
Zijn er plannen/is er tijd om met Nomad Son te gaan touren? Ook naar deze streken?
Edward: Yes. Absoluut. Als alles goed gaat, gaan we volgend jaar spelen in verschillende delen van Europa. Het is iets waar we allemaal naar uitkijken en waarvan we overtuigd zijn dat we de toeschouwers hun aandacht kunnen trekken!
Hoe zit het met de Maltese scene eigenlijk? Jullie eiland heeft een rijke geschiedenis, maar toen ik er een paar jaar geleden op vakantie was, heb ik weinig gezien van een eventuele levendige club scene...
Edward: Jammer genoeg, omwille van de kleine populatie, amper 400.000 inwoners, is de metal scene niet erg in trek. Mainstream muziek domineert hier over het algemeen, echte rock clubs zijn een zeldzaamheid. Maar we mogen niet klagen aan het aantal reacties te zien dat we krijgen. We komen hier lokaal wel heel veel dezelfde enthousiastelingen tegen, maar ik merk toch dat er iedere keer een aantal nieuwe gezichten bijkomen.
Mijne heren, bedankt voor het interview!
Julian & Edward: Jij en Hell Spawn bedankt voor de interesse en de support. Hopelijk zien we elkaar binnenkort op één van onze gigs die we buiten Malta gaan spelen. We laten het niet na om telkens ook Jowita & Simone Peruzzi @ Metal on Metal Records te bedanken om in ons te geloven en ons debuut mogelijk te maken. Last but not least, bedankt aan de lezers van Hell Spawn! Alle geïnteresseerden in verslavende, heavy doom: check us out!
http://www.myspace.com/nomadsonmalta
Pow
Edward: Ja, het klinkt misschien vreemd, maar het is de realiteit. Toen we de Frenzy Mono track "Liver daily house" opnamen, wees David Vella ons op die donkere, doom metal rand die in ons geluid zat. Hij stelde voor om doom metal veteraan Albert Bell (bassist bij Forsaken) erbij te halen om in de studio rond een paar ideetjes te jammen. Van zodra Albert bij ons in de studio stond en enkele akkoorden aansloeg, voelden we een band en zijn we beginnen werken aan nummers. We ontdekten echt een verborgen passie voor doom metal in onszelf.
Je hoort een aantal heel specifieke seventies invloeden in jullie sound. Iets wat je meebracht van jullie originele band?
Edward: Het jaren zeventig geluid is inderdaad een van Frenzy Mono's grootste invloeden. We hadden het geluk dat we met Albert snel op dezelfde golflengte zaten. De donkere riffs en ritmes zaten al in ons bloed, Albert heeft ons geholpen om dat duistere randje verder te ontwikkelen. Volgens mij zijn we er met "First light" in geslaagd harmonie te creëren tussen beide genres. Het geeft, mijn inziens, een unieke mix.
Er zit inderdaad een mooie ballans in jullie muziek tussen heel toegankelijke dingen, ("Shallow grave", "Empyrean fade") en het 'moeilijker', meer psychedelische en epischer materiaal ("Seven notes in black", "At the thresholds of consciousness"). Iets wat jullie in jullie achterhoofd hadden toen jullie begonnen schrijven?
Edward: "Shallow grave" en "Empyrean fade" zijn eigenlijk de eerste twee tracks die we geschreven hebben net na onze eerste jam met Albert. Maar er was niets gepland of er zit geen strategie achter ons schrijven. Het gebeurde aanvankelijk allemaal vrij spontaan, al werd de drang naar experimenteren wel groter en groter. Vandaar het toch wel gevarieerde aanbod gaande van doom en epic metal tot psychedelic en progrock, zonder evenwel het originele Nomad Son geluid uit het oog te verliezen.
Halen jullie de mosterd vooral uit de jaren zeventig of zijn er ook eighties bands die jullie weten te inspireren?
Edward: We halen heel wat inspiratie uit de jaren zeventig en bands als Black Sabbath, Deep Purple, Pentagram, Uriah Heep, Led Zeppellin, Hawkwind, Camel, ELP, King Crimson, Blue Oyster Cult, Nazareth enzovoort, worden hier regelmatig beluisterd. Maar we doen dat ook met meer recenter materiaal uit de doom en heavy metal sector. We genieten bijvoorbeeld erg van Krux, Voodoo Shock, Pale Divine en Thunderstorm. En natuurlijk zijn we grote bewonderaars van de eighties en vroege nineties doom meesters: Trouble, Iron Man, The Obsessed, Candlemass, Count Raven, Solitude Aeturnus, Revelation en St Vitus. Individueel hebben we dan ook nog elk onze eigen voorkeuren wat ons helpt onze horizonten te verruimen. En natuurlijk helpt het ook om te groeien als muzikant als je kan putten uit heel gevarieerde ideeën en uiteenlopende spelstijlen.
Als een Hammond orgel gebruikt wordt, is dat meestal om een vrolijker, kleurrijker toets aan een sound te geven. Jullie creëren daarmee een veel donkerder, grimmiger sfeer, heel anders dan bij Frenzy Mono waar het veel luchtiger klinkt. Bewust?
Julian: Ik speel wat ik voel. Als Albert of Chris met een riff afkomen, laat ik me meedrijven met de sfeer vooraleer ik mijn toetsen bespeel. Ik hou ook het tekstuele thema in mijn achterhoofd om ook dat gevoel te volgen. Ik hou erg van het diepe, kermende geluid dat je uit een Hammond kan halen en die maakt dat ik misschien wat 'gemener' klink in mijn spel. Met Frenzy Mono daarentegen brengen de riffs en melodieën me dichter bij de wereld van Jon Lord, een zoals je omschrijft 'luchtiger spelstijl'.
Alle teksten zijn geschreven door Albert Bell. Omdat hij meer ervaring heeft met tekstschrijven voor dit specifieke genre?
Edward: Yes, volgens mij is het de meest ervaren en meest getalenteerde tekstschrijver. Als veteraan in de doom scene en als gekwalificeerd socioloog is het niet meer dan normaal dat hij hier de voortrekker in is ook.
Hoe moeten we Nomad Son zien? Als een band die perfect naast Frenzy Mono en Forsaken bestaat of eerder als een eenmalige samenwerking? Of hangt dat nog een beetje af van de reacties?
Julian: Dit kan perfect parallel blijven bestaan! Nomad Son is gegroeid van een zijstapje tot een goede, volwaardige band, zoals Edward daarnet ook vertelde. Albert blijft ook 100 procent actief bij Forsaken. Die zijn trouwens bezig met hun vierde full-length af te mixen. Zoals wij met Frenzy Mono ook alweer 70 procent van ons tweede album geschreven hebben. Forsaken en Frenzy Mono blijven ook als live bands actief, ik denk dat we best in staat zijn een goede balans tussen al deze zaken te vinden.
Jullie hebben een deal getekend bij het Metal on Metal label. Omdat het lekker dicht bij huis is?
Edward: Het helpt als je platenmaatschappij vlakbij is, maar dat was niet de voornaamste reden om bij hen te tekenen. We waren heel blij toen we hoorden dat MoM Records ons een deal aanbood, we hadden het niet verwacht want onze plaat was nog niet af. Het was een hele eer en voor ons een goed teken dat we zo snel een deal voorgeschoteld kregen, enkel op basis van twee ruw gemixte tracks. Het feit dat de eigenaars (Jowita Kaminska en Simone Peruzzi) twee getalenteerde en gepassioneerde metal liefhebbers zijn, deed ons nog meer deugd. We hebben echt niet langer geaarzeld.
Een voordeel met Metal on Metal is dat je een coverartiest bij de hand hebt. Hebben jullie je eigen idee aan Jowita Kaminska gegeven of haar de volledige vrijheid gelaten?
Edward: We hebben haar een idee gegeven welke richting we uitwilden met het artwork. De omkadering eigenlijk waarmee we Jowita haar magie lieten doen, we zijn alleszins blij met de uitkomst.
Zijn er plannen/is er tijd om met Nomad Son te gaan touren? Ook naar deze streken?
Edward: Yes. Absoluut. Als alles goed gaat, gaan we volgend jaar spelen in verschillende delen van Europa. Het is iets waar we allemaal naar uitkijken en waarvan we overtuigd zijn dat we de toeschouwers hun aandacht kunnen trekken!
Hoe zit het met de Maltese scene eigenlijk? Jullie eiland heeft een rijke geschiedenis, maar toen ik er een paar jaar geleden op vakantie was, heb ik weinig gezien van een eventuele levendige club scene...
Edward: Jammer genoeg, omwille van de kleine populatie, amper 400.000 inwoners, is de metal scene niet erg in trek. Mainstream muziek domineert hier over het algemeen, echte rock clubs zijn een zeldzaamheid. Maar we mogen niet klagen aan het aantal reacties te zien dat we krijgen. We komen hier lokaal wel heel veel dezelfde enthousiastelingen tegen, maar ik merk toch dat er iedere keer een aantal nieuwe gezichten bijkomen.
Mijne heren, bedankt voor het interview!
Julian & Edward: Jij en Hell Spawn bedankt voor de interesse en de support. Hopelijk zien we elkaar binnenkort op één van onze gigs die we buiten Malta gaan spelen. We laten het niet na om telkens ook Jowita & Simone Peruzzi @ Metal on Metal Records te bedanken om in ons te geloven en ons debuut mogelijk te maken. Last but not least, bedankt aan de lezers van Hell Spawn! Alle geïnteresseerden in verslavende, heavy doom: check us out!
http://www.myspace.com/nomadsonmalta
Pow
Related Items
Previous CD of the month
The Road To Oblivion
Dutch Music Works
Cd van de maand april 2024
© 2002-2024 Hell Spawn, all rights reserved.