MY DYING BRIDE
For Lies I Sire
Peaceville/ Suburban
My Dying Bride heeft niet echt een introductie nodig, vermoed ik. De geschiedenis van de band gaat terug tot het begin van de jaren '90, en samen met onder andere Anathema en Paradise Lost hebben zij de death/doom populair en toegankelijk gemaakt. Dit is hun tiende studio-album en de band levert alweer een beresterk melancholisch getormenteerd werkje af. Dit zijn allemaal pareltjes, negen om precies te zijn, met lang gerokken instrumentale partijen. De meeste nummers slepen zich verder en hebben cleane vocals, maar soms komt men origineel uit de hoek. Ik hou echt van dit stemgeluid! De band heeft de laatste jaren heel wat veranderingen ondergaan. De bezetting op drums en bas werd gewijzigd en op dit tiende album wordt ook terug met een violiste gewerkt. Sommige nummers neigen sterk naar de black, maar toch blijft deze muziek een 'festival de la tristesse'. Verrassingen hoef je niet echt te verwachten op dit album, maar ik denk dat de echte fans van het genre hier niet zitten op te wachten... Dit is een uur depressief genieten. De toekomst ziet er terug mooi uit voor My Dying Bride.
87 Bart C.