VALLENFYRE
Hell Spawn » Interviews » VALLENFYRE
Met een cd als "A fragile king" op zak, en zeker met het thema waar deze cd rond opgebouwd is - de dood van Gregs vader en zijn verwerkingsproces, is het vrij logisch dat men toch min of meer nieuwsgierig wordt rond bepaalde details die men vrijgeeft via deze emotionele uitbarsting. Onze gezonde nieuwsgierigheid werd gestild via een vraag vanuit de platenfirma die ons het voorstel deed om een interview te doen met Vallenfyre (lees Greg Mackintosh).
Een hele eer natuurlijk, als je het ons vraagt. Na het beluisteren van "A fragile king" viel het ons op dat de sound enorm veel Celtic Frost bevatte. Een echte 'feel my grief' sound. Melancholisch opgebouwd, maar met een massa pijn in verwerkt die enkel kan ontstaan wanneer iemand je ontnomen is die je heel graag hebt gezien, waar je enorm veel respect en liefde aan hebt gegeven. Dit feit was de kern van onze openingsvraag. Greg ging met alle plezier in op deze en andere dingen. Een kijk in de ziel van Mr. Mackintosh.
Celtic Frost was zeker een van de hoofdinvloeden qua sound dan. Toen we begonnen aan de opnames van dit album zat er al een duidelijk beeld in ons hoofd van hoe dit moest klinken. En zoals jij het uitdrukt (doelend op 'feel my grief' sound), was het onze bedoeling om deze muziek zo te brengen. Ruw, smerig, kwaad en vooral de hartverscheurende pijn die men voelt bij de dood van iemand die je echt nauw aan het hart ligt. Al die emoties op een disc staat gelijk aan jezelf bloot te geven aan anderen met alle risico's van dien. Dit maakte me in eerste instantie vrij onzeker, maar ergens voelde ik dat het zomaar moest gebeuren. Ik moest mezelf openen om van dit verdriet verlost te raken.
Muziek schrijven is één ding, je gevoel er ten volle in kwijt raken een ander, maar je verdriet en je innerlijke verklaren aan een derde zodat die je muziek zou brengen zoals jij dit in gedachten had, is al een klein huzarenstukje. Hoe heb je dat klaargespeeld? Want eenvoudig zal dit wel niet geweest zijn. Er moet al een zekere verbinding bestaan hebben tussen jezelf en de bandleden om dat al klaar te spelen.
Tja, het gaat al eenvoudiger als iedereen uit de groep je vader kent of gekend heeft, én weet op welke wijze ik en mijn vader verbonden waren. Dus zij begrepen het concept dat ik met Vallenfyre voor ogen had ten volle. Het ganse gebeuren, dus het schrijf- en opnameproces was een grote uitlaatklep, een katalysator, voor alles wat zich in mijn innerlijke afspeelde, maar tegelijkertijd was het een enorm plezier om doen. Als vrienden waren we samengekomen om muziek te maken die we al graag horen sinds onze jeugdjaren.
Wanneer ontstond het idee om een band te vormen? Want in eerste instantie was dit enkel bedoeld voor jezelf, als een vorm van therapie. Een persoonlijke invulling of uiting aan je verdriet, een hommage aan je vader, die eveneens een dierbare vriend was. Deze uiting, dit loslaten, werd een positieve ervaring want het verdriet waar je mee kampte trok je naar plaatsen en deed je dingen doen waardoor je op een weg van zelfvernietiging kwam.
Het was een geleidelijk proces iets als Vallenfyre te vormen. Het was zeker geen vooropgesteld plan of de bedoeling. Het was enkel bedoeld om mijn innerlijke chaos te vertalen in muziek tot ik op een ogenblik voelde dat ik er aan ten onderging. Ik begon te verdrinken in mijn ellende. Met het besef om dit tot iets te maken waar ik me goed bij voelde begon ik dus vrienden op te zoeken die echt dicht bij mij stonden en die eveneens muzikanten waren. Sommigen zijn al meer dan 20 jaar een goede vriend van mij.
Het moet niet eenvoudig geweest zijn de juiste mensen te vinden, 20 jaar bevriend of niet. Als ze niet begrepen wat hij muzikaal gezien bedoelde, zou de muziek nooit worden zoals hij ze in zijn geest had. Die visie, dat totaalbeeld, maakte dat Greg zelf de microfoon ter hand nam, want niemand kon met dezelfde emoties zijn teksten zingen.
Inderdaad, ik kan me niet echt inbeelden dat iemand anders die teksten kan uiten zoals ik het zou doen of zoals ik dit alles innerlijk beleefde en beleefd had. Van hieruit bekeken, nam ik op een bepaald moment de beslissing om zelf te zingen en tot mijn verbazing vond iedereen dat zeer geslaagd. Mezelf als zanger te presenteren van mijn project, was zeker niet iets wat ik in gedachten had.
Wanneer ik de teksten doorneem van bijvoorbeeld "All will suffer" of "Desecration" is het me meer dan duidelijk dat je een zekere boosheid in je hebt in het onvermijdelijke feit dat de dood voor velen voorafgegaan wordt door een enorm lijdensproces. Verwijzend naar de kanker die je vader vroegtijdig naar zijn sterfbed heeft gebracht, betitel je die ziekte als 'een beest... in zijn borst' of 'als een schandvlek, deze ultieme infectie' (vertaling van lyrics G)! Strookt deze zienswijze met hetgeen jij hebt bedoeld, want echt gemakkelijk moet het allemaal niet geweest zijn?
Je hebt volledig gelijk. Ik was echt kwaad en woedend, hoewel ik echt niet weet op wie ik juist kwaad en woeden moest zijn. Dat ik het woord 'beest' gebruik om de kanker aan te wijzen is in feite meer een eufemisme om zo uiting te geven aan hoe ik kanker beschouw. De meeste teksten zijn opgebouwd rond die gevoelens en observaties die ik op dat ogenblik had bij het ziektebeeld en stervensproces van mijn vader.
Je hebt nu het ganse proces meegemaakt dat je vader heeft doorlopen vanaf het ogenblik van zijn diagnose tot zijn sterfdag. Hoe bekijk je het leven vanaf dan met die ervaring in je achterhoofd? En hoe denk je nu over zaken als bv euthanasie?
Mijn vader nam het leven nooit al te ernstig. Elke dag opnieuw trachtte hij een glimlach op mensen hun gezicht te toveren, hij leefde met grappen en grollen. Vooruit plannen stond zeker niet in zijn woordenboek. Dat was verloren tijd, en ik leef zo'n beetje op de zelfde manier. Persoonlijk zal ik nooit te ver vooruit kijken. Wat nu mijn kijk op het leven is? Ik realiseer me nu meer dan ooit dat het leven een pijnlijke zaak kan zijn, doch het leven is het enige wat we hebben, dus ja, we moeten er het beste maar van zien te maken. Rond euthanasie heb ik gemengde gevoelens. Kijk, ik vind het enorm verschrikkelijk dat mensen een menswaardige dood wordt ontzegd, zeker wanneer ze met een ziektebeeld als kanker worden geconfronteerd. Maar aan de andere kant, tijdens de laatste levensdag van mijn vader - veel teken van leven had hij al een periode niet meer gegeven - vertelde ik een grappig verhaal tegen mijn broer over iets dat met mijn vader en mezelf was gebeurd. We zaten toen aan zijn bed trouwens, en hij begon te glimlachen, stilletjes maar toch. Je zag dat hij eveneens aan het genieten was van dat verhaal. Dus als we tot euthanasie waren overgegaan, dan hadden we dit nooit beleefd. Dan hadden we zijn laatste glimlach nooit gezien. Het werd dus echt een kostbaar moment en een mooie herinnering.
Op "A fragile king" komt niet alleen de ziekte van je vader ter sprake, maar ook een kijk op religie zonder er echt een te noemen. Het lijkt me dat je niet echt een religieus iemand bent, ofwel ben je enorm ontgoocheld in de religies der mensen. "Cathedrals of dread" is een echte 'spit in the face' naar elke religie. Kijk je echt zo naar het menselijk geloof in een God/opperwezen of kwam dit naar boven omdat je de ervaring had dat mensen soms sterven op de meeste pijnlijke manieren zonder dat er een God tussenbeide komt om op zijn minst de pijn te verzachten?
Geloven doe ik niet, zal ik ook nooit doen en om helemaal eerlijk te zijn, ik moet van geen religie weten. Zolang ik me al kan herinneren ben ik zo al geweest. Om zachtaardig en met empathie met mensen om te gaan, of om bijvoorbeeld goed van kwaad te onderscheiden heb je geen geloofsovertuiging nodig. Religie is gewoon een andere manier van controle uitoefenen op de menselijke geest en gedachtegang, en dat is zeker niet meer van deze tijd. De meeste religies zijn trouwens sinister, arrogant en zwemmen in het geld/rijkdom.
Vallenfyre is niet een project, maar een echte band die volgend jaar een paar live shows zal brengen. Om hoeveel shows zal het hier gaan? Zullen dat festivals of indoor optredens worden, headliner shows met songs van Vallenfyre en oude Paradise Lost nummers of als onderdeel van een package?
Het zullen zowel festivals als indoor shows worden, maar wij zullen geen nummers brengen van Paradise Lost, vermits we Vallenfyre als een op zichzelf staande entiteit beschouwen los van enige Paradise Lost verbindingen. Hoeveel shows we gaan brengen is afhankelijk van de vraag. Waar men ons vraagt en het lijkt ons leuk te zijn, daar zullen we zijn.
Als afsluiter nog één vraag: Komt er nog materiaal van Vallenfyre?
Zoals ik al eerder zei, ver vooruit kijken of plannen doe ik niet en ik ga daar ook niet mee beginnen. Dus om je vraag te beantwoorden; we zullen wel zien wat de toekomst brengt. Echte plannen of verwachtingen heb ik niet echt voor Vallenfyre op dit ogenblik.
http://www.vallenfyre.com
Guy
Celtic Frost was zeker een van de hoofdinvloeden qua sound dan. Toen we begonnen aan de opnames van dit album zat er al een duidelijk beeld in ons hoofd van hoe dit moest klinken. En zoals jij het uitdrukt (doelend op 'feel my grief' sound), was het onze bedoeling om deze muziek zo te brengen. Ruw, smerig, kwaad en vooral de hartverscheurende pijn die men voelt bij de dood van iemand die je echt nauw aan het hart ligt. Al die emoties op een disc staat gelijk aan jezelf bloot te geven aan anderen met alle risico's van dien. Dit maakte me in eerste instantie vrij onzeker, maar ergens voelde ik dat het zomaar moest gebeuren. Ik moest mezelf openen om van dit verdriet verlost te raken.
Muziek schrijven is één ding, je gevoel er ten volle in kwijt raken een ander, maar je verdriet en je innerlijke verklaren aan een derde zodat die je muziek zou brengen zoals jij dit in gedachten had, is al een klein huzarenstukje. Hoe heb je dat klaargespeeld? Want eenvoudig zal dit wel niet geweest zijn. Er moet al een zekere verbinding bestaan hebben tussen jezelf en de bandleden om dat al klaar te spelen.
Tja, het gaat al eenvoudiger als iedereen uit de groep je vader kent of gekend heeft, én weet op welke wijze ik en mijn vader verbonden waren. Dus zij begrepen het concept dat ik met Vallenfyre voor ogen had ten volle. Het ganse gebeuren, dus het schrijf- en opnameproces was een grote uitlaatklep, een katalysator, voor alles wat zich in mijn innerlijke afspeelde, maar tegelijkertijd was het een enorm plezier om doen. Als vrienden waren we samengekomen om muziek te maken die we al graag horen sinds onze jeugdjaren.
Wanneer ontstond het idee om een band te vormen? Want in eerste instantie was dit enkel bedoeld voor jezelf, als een vorm van therapie. Een persoonlijke invulling of uiting aan je verdriet, een hommage aan je vader, die eveneens een dierbare vriend was. Deze uiting, dit loslaten, werd een positieve ervaring want het verdriet waar je mee kampte trok je naar plaatsen en deed je dingen doen waardoor je op een weg van zelfvernietiging kwam.
Het was een geleidelijk proces iets als Vallenfyre te vormen. Het was zeker geen vooropgesteld plan of de bedoeling. Het was enkel bedoeld om mijn innerlijke chaos te vertalen in muziek tot ik op een ogenblik voelde dat ik er aan ten onderging. Ik begon te verdrinken in mijn ellende. Met het besef om dit tot iets te maken waar ik me goed bij voelde begon ik dus vrienden op te zoeken die echt dicht bij mij stonden en die eveneens muzikanten waren. Sommigen zijn al meer dan 20 jaar een goede vriend van mij.
Het moet niet eenvoudig geweest zijn de juiste mensen te vinden, 20 jaar bevriend of niet. Als ze niet begrepen wat hij muzikaal gezien bedoelde, zou de muziek nooit worden zoals hij ze in zijn geest had. Die visie, dat totaalbeeld, maakte dat Greg zelf de microfoon ter hand nam, want niemand kon met dezelfde emoties zijn teksten zingen.
Inderdaad, ik kan me niet echt inbeelden dat iemand anders die teksten kan uiten zoals ik het zou doen of zoals ik dit alles innerlijk beleefde en beleefd had. Van hieruit bekeken, nam ik op een bepaald moment de beslissing om zelf te zingen en tot mijn verbazing vond iedereen dat zeer geslaagd. Mezelf als zanger te presenteren van mijn project, was zeker niet iets wat ik in gedachten had.
Wanneer ik de teksten doorneem van bijvoorbeeld "All will suffer" of "Desecration" is het me meer dan duidelijk dat je een zekere boosheid in je hebt in het onvermijdelijke feit dat de dood voor velen voorafgegaan wordt door een enorm lijdensproces. Verwijzend naar de kanker die je vader vroegtijdig naar zijn sterfbed heeft gebracht, betitel je die ziekte als 'een beest... in zijn borst' of 'als een schandvlek, deze ultieme infectie' (vertaling van lyrics G)! Strookt deze zienswijze met hetgeen jij hebt bedoeld, want echt gemakkelijk moet het allemaal niet geweest zijn?
Je hebt volledig gelijk. Ik was echt kwaad en woedend, hoewel ik echt niet weet op wie ik juist kwaad en woeden moest zijn. Dat ik het woord 'beest' gebruik om de kanker aan te wijzen is in feite meer een eufemisme om zo uiting te geven aan hoe ik kanker beschouw. De meeste teksten zijn opgebouwd rond die gevoelens en observaties die ik op dat ogenblik had bij het ziektebeeld en stervensproces van mijn vader.
Je hebt nu het ganse proces meegemaakt dat je vader heeft doorlopen vanaf het ogenblik van zijn diagnose tot zijn sterfdag. Hoe bekijk je het leven vanaf dan met die ervaring in je achterhoofd? En hoe denk je nu over zaken als bv euthanasie?
Mijn vader nam het leven nooit al te ernstig. Elke dag opnieuw trachtte hij een glimlach op mensen hun gezicht te toveren, hij leefde met grappen en grollen. Vooruit plannen stond zeker niet in zijn woordenboek. Dat was verloren tijd, en ik leef zo'n beetje op de zelfde manier. Persoonlijk zal ik nooit te ver vooruit kijken. Wat nu mijn kijk op het leven is? Ik realiseer me nu meer dan ooit dat het leven een pijnlijke zaak kan zijn, doch het leven is het enige wat we hebben, dus ja, we moeten er het beste maar van zien te maken. Rond euthanasie heb ik gemengde gevoelens. Kijk, ik vind het enorm verschrikkelijk dat mensen een menswaardige dood wordt ontzegd, zeker wanneer ze met een ziektebeeld als kanker worden geconfronteerd. Maar aan de andere kant, tijdens de laatste levensdag van mijn vader - veel teken van leven had hij al een periode niet meer gegeven - vertelde ik een grappig verhaal tegen mijn broer over iets dat met mijn vader en mezelf was gebeurd. We zaten toen aan zijn bed trouwens, en hij begon te glimlachen, stilletjes maar toch. Je zag dat hij eveneens aan het genieten was van dat verhaal. Dus als we tot euthanasie waren overgegaan, dan hadden we dit nooit beleefd. Dan hadden we zijn laatste glimlach nooit gezien. Het werd dus echt een kostbaar moment en een mooie herinnering.
Op "A fragile king" komt niet alleen de ziekte van je vader ter sprake, maar ook een kijk op religie zonder er echt een te noemen. Het lijkt me dat je niet echt een religieus iemand bent, ofwel ben je enorm ontgoocheld in de religies der mensen. "Cathedrals of dread" is een echte 'spit in the face' naar elke religie. Kijk je echt zo naar het menselijk geloof in een God/opperwezen of kwam dit naar boven omdat je de ervaring had dat mensen soms sterven op de meeste pijnlijke manieren zonder dat er een God tussenbeide komt om op zijn minst de pijn te verzachten?
Geloven doe ik niet, zal ik ook nooit doen en om helemaal eerlijk te zijn, ik moet van geen religie weten. Zolang ik me al kan herinneren ben ik zo al geweest. Om zachtaardig en met empathie met mensen om te gaan, of om bijvoorbeeld goed van kwaad te onderscheiden heb je geen geloofsovertuiging nodig. Religie is gewoon een andere manier van controle uitoefenen op de menselijke geest en gedachtegang, en dat is zeker niet meer van deze tijd. De meeste religies zijn trouwens sinister, arrogant en zwemmen in het geld/rijkdom.
Vallenfyre is niet een project, maar een echte band die volgend jaar een paar live shows zal brengen. Om hoeveel shows zal het hier gaan? Zullen dat festivals of indoor optredens worden, headliner shows met songs van Vallenfyre en oude Paradise Lost nummers of als onderdeel van een package?
Het zullen zowel festivals als indoor shows worden, maar wij zullen geen nummers brengen van Paradise Lost, vermits we Vallenfyre als een op zichzelf staande entiteit beschouwen los van enige Paradise Lost verbindingen. Hoeveel shows we gaan brengen is afhankelijk van de vraag. Waar men ons vraagt en het lijkt ons leuk te zijn, daar zullen we zijn.
Als afsluiter nog één vraag: Komt er nog materiaal van Vallenfyre?
Zoals ik al eerder zei, ver vooruit kijken of plannen doe ik niet en ik ga daar ook niet mee beginnen. Dus om je vraag te beantwoorden; we zullen wel zien wat de toekomst brengt. Echte plannen of verwachtingen heb ik niet echt voor Vallenfyre op dit ogenblik.
http://www.vallenfyre.com
Guy
Related Items
Previous CD of the month
Sentry
High Roller Records
Cd van de maand Maart 2024
© 2002-2024 Hell Spawn, all rights reserved.