Hell Spawn

Paradise Lost bestaat bijna 25 jaar, hun eerste album kwam uit in 1990. Sindsdien hebben ze zeker hun stempel gedrukt op de metalwereld. Samen met My Dying Bride en Anathema zorgden deze Britten voor het succes van het death/doom/gothic genre. "Tragic idol" is hun dertiende cd, maar hun discografie is veel uitgebreider. Het gebruik (of misbruik) van elektronica werd hen niet altijd in dank afgenomen en de band kende effectief een mindere periode, maar sinds een tijdje zit Paradise Lost terug op het goede spoor. Hun beste album voor mij zal altijd "Draconian times" blijven, en om dat te overtreffen zullen ze heel veel boterhammekes moeten eten. En ik moet zeggen, op dit nieuwe album doen ze echt wel hun best om die tijden te doen herleven. De mix van doom en zwartgalligheid met pure metal roept de sfeer op van de goede oude tijd. De productie van Jens Bogren is top: de sfeer van halfweg de jaren '90 zit er terug in. Die typische valse rust, de teksten gelouterd door het leven, de slepend trage passages afgewisseld met stevige stukken, alles is terug aanwezig op dit album. Nick Holmes blijft een schitterende zanger, die een heel breed stembereik heeft en die ook heel wat emotie en agressie in zijn stem weet te leggen. Maar uiteraard zijn ook de muzikanten meer dan ervaren, dus op dat vlak zal je hen niet direct op fouten betrappen. Gitarist Greg Mackintosh maakte een tijd terug met Vallenfyre trouwens ook al een sublieme plaat. Dit album gaat dus terug naar de grandeur van hun betere periode en toont Paradise Lost van een bijzonder doomy, neerslachtige kant. Of het ook zo een commercieel succes wordt als de voorganger uit 2009 ("Faith divides us - death unites us") is moeilijk te voorspellen, maar ik geloof er wel in. Zwakke nummers vind je niet op dit album, maar ook geen echte uitschieters. Paradise Lost is wel terug goed op weg om de status van onsterfelijkheid te verdienen, hoewel hun teksten dat anders laten uitschijnen. Voor mij zijn de betere nummers het titelnummer, "In this we dwell", "Honesty in death", "Crucify" en afsluiter "The glorious end". Nog geen topper, maar zeker een eind boven de middelmaat. Ik kijk alvast uit naar nieuw werk!
86    Bart C.