Hell Spawn

Wie zegt dat er in België geen talent rondloopt, heeft het meer dan mis. Hun muziek zit ontegensprekelijk in de prog sector met verwijzingen naar een Dream Theater en Symphony X (eerder naar het laatste), maar ik denk dat er meerdere metalfans dit album zullen smaken. Vooreerst heeft deze schijf een sterke productie die uitgebalanceerd is en waar de instrumenten zuiver onderscheidbaar zijn van elkaar. En twee, het aangeboden materiaal is heel sterk, van internationaal niveau zelfs. Er is agressie, melodie, emotie, er zit een drive in de muziek die de aandacht met gemak weet vast te houden. Met een dergelijke aantrekkingskracht in hun songs moet Max Pie wel de attentie weten te trekken van metalfans. "A cage of sins" en de rest van de songs op deze schijf blazen me wel van de sokken wil ik eerlijk meegeven, het klinkt allemaal heel organisch en los uit de pols. Nergens voelt dit geforceerd aan, nergens hoort men de invloeden er bovenop liggen. Tony zijn zanglijnen volgen zuiver op de ondergrond die de muziek aanreikt, de gitaarsolo's zijn ruimtelijk opgevat, drum en bas vullen quasi perfect de open ruimte op. Prog kan soms heel drukke muziek zijn met zijn hoeveelheid van aandachtspunten, hier een baslijn die men moet gehoord hebben, daar een gitaargeluid dat zelden gehoord werd of dat zich op de achtergrond bevindt, een tierlantijntje van de drummer... Max Pie bezondigt zich hier echter niet aan. Men heeft het luchtig gehouden met hier en daar de nodige momenten om alle muzikanten hun kunnen te laten etaleren, doch het is niet overweldigend. En mede juist hierdoor zijn de lange songs (sommige +7' en +8') uitermate verteerbaar. Wie zich de moeite wenst te getroosten om dit album te leren kennen, zal niet bedot uitkomen, want hier is internationale kwaliteit op te vinden. Luister maar eens naar het eerder genoemde "A cage of sins", "Earth's rules" of "Don't tell me lies". Als deze niet overtuigen weet ik het niet meer...

80        GUY