Hell Spawn

Het is verwonderlijk hoe een mens uit de verschillende delen van zijn persoonlijkheid muziek kan puren die elk een deel van zijn persoonlijk aanvoelen kan weerspiegelen. Zie nu met Vallenfyre, de creatie van Greg MacKintosh. Greg, een van de sterke mannen achter Paradise Lost, had na het verlies van zijn vadereen sterkere uitlaatklep nodig dan Paradise Lost. De ellende die hij toen ervoer kwam er op een te brutale manier uit waardoor die niet meer paste in het toenmalige en huidige concept van PL. Zo goed als het debuut was, zo is de opvolger "Splinters" nog beter. Op vlak van agressiviteit en intensiteit werd er zeker niets ingeboet. Het lijkt me alsof die er nu nog sterker uitkomt dan bij het debuut. Hoogstwaarschijnlijk komt datdoordat dit nu een album is dat ontstaan is vanuit een samenwerking tussen de groepsleden onderling, in plaats van uit één brein te zijn ontsproten. Nadrukken liggen hier vooral op extremen, op de verschillende invalshoeken. Traag en loom kan misschien iets trager en duisterder, snel en strak kan misschien nog intenser en met meer kracht. En daar dan die sound bij die een enorm zware sfeer creëert... Dit alles bij elkaar maakt dat Greg hier een formatie bij elkaar heeft die waarschijnlijk zijn eigen Paradise Lost zal ontgroeien. Als de derde cd even sterk is of nog beter, zal hij daar zeker rekening mee moeten houden. Vallenfyre's debuut "A fragile king" had al goede recensies, dit album "Splinters" zal alles overtreffen wat "A fragile king" heeft behaald, en het derde album zal meer dan brokken maken. Dat is mijn visie voor deze band. De derde zal de absolute bevestiging geven van wat deze muzikanten in zich hebben...

90    GUY