Hell Spawn

 
Het achtste album van de Zweedse band Manegarm is titelloos. Wat sommige bands bij hun eerste release doen, doen zij dus na twintig jaar. Geen inspiratie? Het zou me verbazen eerlijk gezegd. Want de opvolger van "Legions of the North" is opnieuw een dijk van een plaat. De lijn van het vorige album wordt doorgetrokken en de enige kritiek die ik toen had werd weggewerkt. Minder Engels, wat ik een pluspunt vind. Het album begint rustig maar wat volgt is een perfecte mix tussen intimiteit en agressie. Riffs wisselen naadloos af met een streep harp of viool. Voldoende tempowissels, vocaal gevarieerd, het beste uit de Viking-, pagan- en black-wereld. Het album bulkt van sfeer en energie. Wie houdt van Heidevolk en Amon Amarth zal hier ook van smullen. De stukken met een gastzangeres geven opnieuw meerwaarde. Manegarm heeft me eigenlijk nog nooit ontgoocheld en ook nu weer leveren ze op het einde van het jaar een album voor de jaarlijsten af. Dit is typisch een band die weet te begeesteren, of ze nu akoestisch ingetogen spelen of als ze het gas volledig open draaien. Het verschil tussen het sfeervolle extreem rustige "Blot" en bijvoorbeeld het Alestorm-achtige "Odin owns ye all"is enorm. Dit is dik 50 minuten genieten. Een topper dus.
90    Bart C.