Hell Spawn

Diamond Head... iedereen heeft het befaamde logo met bijbehorende diamant wel ergens zien opduiken. Het merendeel van de Metallica fans onder ons weten ook wel dat Hetfield en co ferm geïnspireerd waren door datzelfde Diamond Head back in the day. En nu, na jaren van stilte, brengen ze een nieuwe plaat uit die voor de gelegenheid naamloos is gebleven, maar geen naam is altijd beter dan een slechte naam zeg ik maar. Eens kijken, kunnen de mannen nog relevant worden genoemd anno 2016? Wat mij betreft best wel! Als je op zoek bent naar rock-'n-roll zonder al te veel gelaagde nummers zit je goed met dit schijfje. Maar... en dit gaat tegenstrijdig klinken, dat is tegelijkertijd ook hetgeen menige luisteraar, waaronder ikzelf, zich kan aan storen. Na zo'n lange tijd van absolute inactiviteit zou je denken dat Diamond Head hun fans wat speciaals weet voor te schotelen bij wijze van compensatie. Zeker de toevoeging van een nieuwe zanger nijgt naar een mentaliteit in de trant van 'Een nieuw geluid en dus ook een nieuwe start voor de  band'. Toch? Niets blijkt echter minder waar. Begrijp me niet verkeerd, nummers zoals "Bones" en "Shout at the devil" ( wat trouwens geen Mötley Crüe cover is) rocken wel leuk door, maar nogmaals: de cultstatus van de band werkt hen hier een beetje tegen. Misschien verwachtten we wel te veel? Anyway, dit is een leuke rock-'n-roll plaat die er zeker mag zijn, maar van het voor de zoveelste keer herrezen Diamond Head had ik iets meer verwacht.
75       Thomas