Hell Spawn

Enfin, excuses aan de eerste 2 bands. Maar gelukkig waren we wel op tijd om At The Front live aan het werk te zien. Het was een niet zo eenvoudige taak voor de heren, want het was hun eerste concert sinds het overlijden van hun vaste geluidsman Renaat! Tof om te zien dat alle 4 de bandleden een RIP Renaat shirt droegen en het zal mogelijks een behoorlijk emotionele rit geweest zijn. Alhoewel daar vanuit het publiek niet zoveel van te merken was, want het viertal kweet zich als vanouds met verve van hun taak. En het blijft een topband om live mee te maken. Oké, er zitten ferme knipogen in richting oude Sepultura (ten tijde van "Arise") en ook oude Machine Head is nooit ver uit de buurt, maar als je weet dat die voornoemde bands tegenwoordig totaal niet meer zo klinken, zijn we meer dan blij dat we At The Front hebben! 

De volgende band was N1408 uit Nederland, maar dat bleek spijtig genoeg een misser van formaat en werd dan ook door weinigen gesmaakt, wat al redelijk snel een lege zaal opleverde en veel volk richting toog stuurde. Oké, de band stond er met een man minder en kon wellicht niet op volle kracht performen, maar hun Nederlandstalige metal bleek toch niet iets waar de meesten zaten op te wachten!

Vervolgens Megasonic, we hadden de heren eerder dit jaar al eens aan het werk gezien en we waren niet ten volle overtuigd. Hun drummer had ons al eerder gemeld dat de setlist iets door elkaar gesmeten werd. Getrouw werd gestart met de knaller "Bombs away", en ja, de twist in de setlist werkte wonderwel. De aandacht bleef en de band gaf het beste van zichzelf. Naast enkele songs uit hun debuut "Intense" kregen we ook nog eens 3 nieuwe songs gepresenteerd en 2 daarvan spraken ons meer dan aan! "Hammer" of "Hammered" - geen idee hoe het juist heet - is alvast een ferm nummer dat enorm blijft hangen. We zijn alvast benieuwd naar wat die tweede langspeler gaat opleveren.  Het afsluitende Abba covertje ("Does your mother know") viel misschien niet bij iedereen in goeie aarde, wij konden er de fun wel van inzien en het werkte zeer aanstekelijk! Zeer sterk optreden. 

Volgende band, Emperors Of Decay, is al lang geen onbekende meer voor ons en we hebben ze in het verleden al meer live aan het werk gezien. En net als toen resulteerde deze avond weer in een rock-'n-roll feestje. Of ze nu een eigen nummers  of een covertje presenteren, het is steeds koekenbak. Hun Accept cover "Balls to the walls" bleek een meer dan goede keuze, want menig metalhead stond lekker mee te zingen of te headbangen. De zanger leek iets zenuwachtiger dan anders, maar dat bleek dan weer te maken te hebben met het feit dat zijn vriendin op bevallen stond. Die heeft gelukkig niet voor extra stress gezorgd. Hun Motley Crue cover "Kickstart my heart" ging er ook weer lekker in en voor we er goed besef van hadden was het rock-'n-roll feestje voorbij! Helaas waren er ook enkele drumperikelen die voor enige vertraging zorgden, maar al bij al viel dat wel mee! Misschien wel onze favoriet van de dag! 

Volgende band Lemuria was geen spek voor onze bek, totaal ons genre niet, dus gingen we graag broederlijk met de vele aanwezige vrienden een biertje nuttigen. 

Hierna was het de beurt aan Leave Scars, die een lekker potje thrash te gehore brachten. We hadden ze vorige week ook nog live aan het werk gezien, vandaag was het zelfs nog een streepke beter en dat was vooral te danken aan het prima geluid. En wie duikt daar ineens het podium op? Jawel, de Guido van Cyclone (RIP). Leave Scars bracht samen met hem "Fighting the fatal" (Ja, van Cyclone voor wie er mocht aan twijfelen). Man man, wat deed dat deugd en den goeien oude Guido is nog steeds in topvorm, er is niks van sleet te bemerken op zijn stem. Enerzijds jammer dat het maar bij een nummerke bleef. Hierna thrashte Leave Scars lekker verder met eigen materiaal en maakte er een heerlijk feestje van. 

Hierna was het de beurt aan de headliner, de Duitse speed metal 'legende' Iron Angel. Muzikaal gezien stond het ons enorm aan, maar eerlijk gezegd viel het ons vocaal toch ietskes tegen. En zo te zien waren de meningen op dat gebied best verdeeld. Sommigen vonden er net als ondergetekende vocaal niet zo veel aan, anderen, waaronder enkele kameraden, bangden er lekker op los en voelden zich zichtbaar enkele jaartjes jonger. Helaas bleek het lang rechtstaan ietwat nefast voor onze rug, waardoor we de tweede helft van Iron Angel en de afterparty met Magnetica spijtig genoeg aan ons voorbij moesten laten gaan! 

Voor we afsluiten nog even dit. Het vele flyeren en affiches ophangen - waar organisatoren Ann en Didier voor verantwoordelijk waren - werkt nog steeds en daar kunnen bepaalde organisatoren echt nog eens iets van leren, want het zat goed vol. Alles was piekfijn geregeld en grappig hoe Didier na de podiumombouw de toeschouwers buiten met megafoon de bands steeds kwam aankondigen! Heerlijk feestje en voor herhaling vatbaar! Tot volgend jaar!