Hell Spawn

Gedurfd. Gewaagd. Speciaal. Dat zijn de eerste woorden die opkomen na het beluisteren van het nieuwe The Answer album. Onder impuls van enkele gebeurtenissen in het leven van frontman Cormac Neeson, heeft de band zichzelf even bezonnen na de vorige plaat "Raise a little hell" en de bijhorende tournee. Het was kortgezegd een beetje op: de inzet, het geld, hetgeen ze ervoor terugkregen, de tijd voor het gezin... Dus je kapt ermee of je herbront. Ze hebben voor het laatste gekozen (gelukkig!). Met als verrassende uitkomst "Solas". Weg zijn de bluesy invalshoeken, nieuw is de Keltische invloed. En hun rock is zoals ze in het Engels zeggen: 'stripped down'. Veel akoestischer, veel ingehoudener. Als eerste al de zang van Cormac. Zijn uitbundige vocalen hebben plaatsgemaakt voor ingetogen zang. Iets wat hij ook fantastisch neerzet trouwens. De eerste nummers "Solas", "Beautiful word" kenmerken zich nog door een crescendo opbouw, vooral het titelnummer zwelt lekker meeslepend aan. Daarna vind ik de plaat wat gaan kabbelen om middenin weer wat vertrouwder aan te doen, "Being begotten", "Left me standing", "Demon driven man" konden misschien zelfs ook op vroegere platen hebben gestaan. De twee afsluitende nummers gaan dan weer vooral de akoestische, meer intimistische weg op. De samenzang tussen Cormac en Fiona O'Kane in "Real life dreamers" is wel intens mooi. We komen op het eind weer terug bij mijn intro: dit is een speciaaltje in de backcatalogue van The Answer. Voorlopig dan toch, want welke weg kiest het viertal verder? Ik ben er nog niet uit of ik blij ga zijn als ze dit ingeslagen pad gaan blijven bewandelen. Een ep met een paar van de betere "Solas" songs had wellicht veel meer indruk gemaakt, over het hele album ben ik er nog steeds niet uit. Ik moet ervoor in de stemming zijn, lijkt me...

75             Pow