Hell Spawn

Als je De Slimste Mens speelt met Seremonia krijg je antwoorden als 'zingen in het Fins', 'chaotisch', 'retro' en 'vrouwenzang'. Zelfs nu met dit vierde album krijg je nog al je punten in deze ronde. Met enige nuancering weliswaar, want de band evolueert. Seremonia behoort nog steeds tot de extremere van de retro rockbands, maar hun chaos, hun erg eclectische mengelmoes aan stijlen als je het zo wilt noemen, is gecontroleerder geworden dan in hun begindagen. Invloeden komen nog vanuit alle mogelijke hoeken van het muzikale spectrum, maar het komt meer over als een eenheid dan als een rammelende noiseband. Ook Noora Federley is gegroeid, ze kan nog steeds erg iel klinken maar af en toe komt ze ook met krachtiger vocalen voor de dag. Grootste euvel blijven de Finse teksten. Het maakt er absoluut iets speciaals van en het past, echter als totaalbeleving mis je daar aanknopingspunten. Dat is ongetwijfeld omdat ik mij eerder op de zanglijnen ga focussen dan het muzikale. Zoals gezegd, dit is voor aanhangers van het meer extreme werk, Seremonia zal nooit het grote publiek aanspreken. De band en hun muziek wordt er wel volwassener en meer benaderbaar op...

75Pow