Hell Spawn

Six Feet Under is al lang niet meer de spin off van Cannibal Corpse, hoewel er uiteraard wel raakvlakken zijn. Dit is ondertussen al het twaalfde album van deze Amerikanen. En opnieuw zijn het de lage grunts en de grooves die in combinatie met de markante teksten het geluid bepalen. Maar Six Feet Under teert niet op de successen van het verleden, op dit album komen ze iets agressiever en bij momenten ook moderner en complexer uit de hoek. Maar het blijft wel herkenbaar. Hoewel de enige constante in de bezetting gewoon Chris Barnes is. Maar natuurlijk is het, met alle respect voor de andere bandleden, vooral de zanger die het geluid bepaalt. Nu ja, van zodra je begint te luisteren hoor je direct dat de twee nieuwelingen ook hun duit in het zakje mochten doen. En hoewel het zeker geen echte stijlbreuk is, is het een album dat, vreemd genoeg, wat moet groeien. In het begin was ik niet echt overtuigd, maar na een aantal luisterbeurten kan ik de vernieuwing enkel toejuichen. Bij de diehard fans kunnen de meningen natuurlijk verdeeld zijn. Natuurlijk, wat zal het volgende album brengen, stel dat de bezetting opnieuw niet zo solide bleek te zijn? Voor mij zijn "Bloody underwear" en "Slaughtered as they slept" de beste nummers. Je krijgt 12 nummers, mooi verdeeld over 47 minuten voor je centen. En als liefhebber van het genre kan ik met trots melden dat je centen goed besteed zijn...

84   Bart C.