Hell Spawn

Hier is hij dan, de nieuwe, vijfde Warbringer "Woe to the vanquished". Maar liefst 4 jaar hebben we er moeten op wachten, maar we zijn blij dat de band anno 2017 nog bestaat. In 2008 bracht Warbringer zijn aardig debuut "War without end" uit, gevolgd in 2009 door het nog iets betere "Waking into nightmares", maar de echte doorbraak komt er in 2011 met het schitterende "Worlds torn asunder", wat een bom van een schijf is. De opvolger, het vierde album "Empires collapse" (2013) bevat enkele krakers van formaat, maar haalt niet het niveau van "Worlds torn asunder" en kort na de release van "Empires collapse" verlaat 3/5 de band alsof de titel van hun album van toepassing was op Warbringer. Frontman en bandleider John Kevill en drummer Carlos Cruz stonden er nog alleen voor en de toekomst zag er voor Warbringer niet rooskleurig uit, maar John Kevill weigerde om zijn geesteskind te zien verloren gaan en hij bleef niet bij de pakken zitten. Hij begon alleen terug nummers te schrijven en het kostte hem enkele jaren om terug een vaste line-up te krijgen, maar hij is er in geslaagd samen met drummer Carlos en terugkerende gitarist Adam Carroll en 2 andere nieuwe leden terug op de kaart te staan. Die 4 jaar stilte heeft misschien ook wat voordeel gehad dat men ruim aan de nummers heeft kunnen werken, want "Woe to the vanquished" mag gehoord zijn. Mijn favoriet is nog steeds "Worlds torn asunder", maar de nieuwe komt heel dichtbij en mag er gerust naast liggen. Warbringer serveert ons op de nieuwe langspeler 7 sterke, afwisselende songs van rauwe agressie tot slepende, dampende midtempo stukken en 1 afsluiter van maar liefs 11 minuten "When the guns fell silent" wat toch ongezien is dat een thrash band zo een lang nummer schrijft. Het nummer laat horen dat Warbringer meer kan dan enkel kort en krachtig thrashen. Het is een ietwat episch nummer, maar heeft toch een thrashy vibe, mooi van opbouw en ontpoppend als een rups die een vlinder wordt. Het album opent krachtig met "Silhouettes" in de vertrouwde Warbringer stijl gevold door het prachtige titelnummer dat bol staat van scherpe dialogen en muzikale variatie om van te snoepen. De nummers "Shellfire" en "Divinity of flesh" zijn dan weer echte thrash aardschokken van 8/10 op de schaal van richter. Warbringer laat hier horen dat thrash anno 2017 - ook al zit het genre aan zijn limiet - toch nog boeiend en een beetje vernieuwend kan zijn. Ook hier kan de oudere generatie thrash bands weer wat van opsteken. "Woe to the vanquished" is trouwens ook nog voorzien van heel mooi artwork dat de kroon op het juweeltje is. Mijn advies: haal die handel in huis, knal ze door je speakers en slam maar enkele rondjes door de huiskamer! ! ! 

87     Hammer