Hell Spawn

Ik kan me geen band voorstellen die ondanks alle gevechten met innerlijke demonen, familieperikelen... van voornamelijk 1 bandlid toch in dezelfde bezetting doorgaat! Niemand denk ik. Life Of Agony doet dat wel! Famiglia heet hun Facebookpagina, mijns inzien geen beter woord voor te vinden! Er zit een gat van 12 jaar tussen de vorige plaat "Broken valley" en deze nieuwe. Een bewogen 12 jaar alweer, iets wat een leidraad is doorheen de bands carrière. Misschien dat "A place where there's no more pain" (perfect bedachte titel, denk ik zo) een nieuw tijdperk inluidt voor (vooral) Mina, Joey, Alan en Sal. Muzikaal las ik hier en daar al verwijzingen naar het debuut, dingen als de ideale opvolger van het debuut of van "Ugly", en nog meer zaken in die trant. Ik vind dat niet eigenlijk. Qua gitaarsound ligt dit wel in het verlengde, Joey Z. heeft een zogeheten trademark stijl. Maar de ritmewisselingen, de hardcore-achtige uitbarstingen, dat hoor ik hier niet, ik hoor een meer alternatieve metalsound. De zang van Mina is, niet verwonderlijk, wat hoger en melodischer. Dat samen met het gedragen tempo en de geladen sfeer doet regelmatig refereren aan Alice In Chains. Tekstueel keert Mina zich sowieso weer binnenstebuiten, we zijn dat gewoon, maar af en toe confronteert het je wel eens. Haar ervaringen, haar emoties zijn immers niet erg doorsnee. De enige, echte verrassing (en ook wel nodige variatie) voor mij op "A place where there's no more pain" is het afsluitende piano nummer "Little spots of you". Tori Amos (die ook wel best wat persoonlijke tragedies verwerkt in haar songs) kon ook zo'n tekst, zanglijn, melodie schrijven dat je met een huiveringwekkend gevoel achterblijft. Dit nummer heeft dat ook! Ik weet nog niet goed waar ik "A place where there's no more pain" ga plaatsen in de LOA lijst, maar de band zet zichzelf wel weer full frontal in de kijker! Ik hoop dat ze het volhouden...

85Pow