Hell Spawn

Onheilspellend geroffel van paardenhoeven komt naderbij... maar niet zo onheilspellend als de soundtrack die de veroveraar met zich meebrengt! De oldschool heavy metalhelden Visigoth laten je met hun tweede wapenfeit op ferme wijze weten dat ze niet van visie zijn veranderd en niet van plan zijn om opeens hip en trendy te gaan wezen, maar gewoon op hun eigen magnifieke wijze verder te gaan met hun metal kruistocht. "Conqueror's oath" is de opvolger van het in 2015 reeds alom geprezen "The revenant king" en het borduurt keihard voort op de in het verleden gezette toon. Dat wil zeggen: heavy metal volledig in de stijl van de tachtiger jaren, geïnspireerd door helden zoals Saxon, Gravedigger, Manowar en ga zo maar door. Menig speaker wordt meteen op zijn rekbaarheid getest als "Steel and silver" erdoorheen ratelt. Dat de heren hun zin voor lange, epische nummers met ferme solo's afgekruid nog niet hebben verloren, wordt prompt duidelijk en dat stoorde ondergetekende niet in het minst. Van iets wat in orde is, wil je toch dat het een heel eind blijft duren, niet? "Warrior queen" gaat op dezelfde manier verder... Ik ga het niet onder stoelen of banken steken: ik heb deze band ferm gemist! "Outlive them all" gaat even de Motörhead-toer op, het tempo gaat omhoog en de rappe drums kletsen rond je oren, vergezeld van een meezingrefrein dat haast geschreven lijkt voor alle motorrijders, een zeer aangename verrassing! "Hammerforged" en "Traitor's gate" nemen allebei wat gas terug en daar zijn de donderende riffs en de middeleeuws-klinkende thematiek weer. Metalmakers blijf bij uw leest zoal dat dan heet! Dan opeens passeert "Salt City", tiens... is dit nog wel dezelfde band? Zou iemand zich aan het begin van dit nummer kunnen afvragen door de zowat dansbare riff die het op gang trapt! Maar geen nood, daar zijn de zware gitaren weer en we gooien even lekker alles los, dit lijkt haast wel een rock-'n-roll nummer en daar is nu eens niets mis mee. Visigoth omarmt meer dan één stijl en zorgt er gewoon voor dat het bangelijk goed blijft klinken. "Blades on the night" maakt een eind aan dat dansfeestje en laat alle langharige kopjes aan een aanzienlijke snelheid weer op en neer kaatsen! Dat mag ik nu zo graag aan dit schijfje: in plaats van altijd dezelfde manier van werken te gebruiken, durft Visigoth stijlen te combineren en te wisselen tussen tempo's en manieren van spelen, zo krijg je een dynamiek in een album die de luisterervaring zoveel beter kan maken en dat is hier wel degelijk het geval. De titeltrack sluit dit powerhouse van een plaat af in dezelfde stijl waarin alles begon. Meer hoeft hier niet te worden gezegd. Visigoth heeft het weer eens gedaan! Na drie jaar (on)geduldig wachten kunnen de fans zich weer laven aan een stevige brok oldschool grootsheid zoals die al lang niet meer te zien is geweest. All hail the Visigoth tribe!

93

Thomas