Hell Spawn

Spartan Warrior is een Britse Heavy Metal band, opgericht begin jaren '80 en deze "Hell to pay" is hun vierde worp. Er zit maar liefst acht jaar tussen hun voorganger "Behind closed eyes" en deze release. De band heeft die tijd nuttig gebruikt, zo lijkt me, want het resultaat mag er zijn! Het plaatje klopt, van de cover tot de laatste song. De opener "Hell to pay" grijpt je meteen naar de keel en je weet wat je de komende 47 minuten te wachten zal staan. Deze plaat verveelt me geen moment: elk nummer zit vol met leuke gitaarlijntjes of solo's. "Something to believe" kan wat mij betreft uitgroeien tot de (semi) ballad van het jaar. Af en toe hoor je een beetje Saxon en wat Thin Lizzy voorbijgaan, maar daar is absoluut niets mis mee. Als één van de weinige minpuntjes moet ik toch de beperkte zangkwaliteiten van Dave Wilkinson aanhalen. Hierdoor klinken bepaalde nummers ietwat minder boeiend. We mogen zeker ook nog een pluim geven voor de schitterende hoes. Conclusie: Spartan Warrior heeft de tijd nuttig gebruikt om deze "Hell to pay" in mekaar te flansen. Dat maakt dat ik meermaals naar de plaat kan luisteren zonder dat ze gaat vervelen. Oké, Dave is geen Halford, maar dat maakt het eindresultaat niet minder. Verplichte kost voor fans van het genre, zo niet: Hell To Pay !!

87

Filip DC

Spartan Warrior is zo typisch een band die de boot miste toen de toppers in de NWOBHM zich lanceerden. Hun debuut verscheen in het gezegende jaar 1983 en het jaar daarop mochten we al de opvolger verwelkomen. En toen ging het licht uit. In 2009 kwam er een reünie met ook vers bloed, gevolgd door een nieuw album. Dit is nummer vier, en dat zit echt nog in de sfeer van de roemruchte jaren '80. De gloriejaren van hard rock en heavy metal zoals iedereen weet, en dit Britse vijftal doet hard zijn best om ons terug naar die tijden te katapulteren. De doorleefde stem, de gitaartandem en de solide ritmesectie komen eigenlijk recht uit de boekjes. En zo brengt Spartan Warrior een album dat me nergens weet te verrassen maar toch een aangenaam gevoel geeft. Er waren nummers die me aan Ostrogoth deden denken, andere aan Manilla Road of Battleaxe. Als je niet maalt om originaliteit en een nostalgisch gevoel hebt naar de eerste helft van de jaren '80 moet je zeker eens luisteren. We hebben het allemaal wel al eens eerder en misschien ook beter gehoord, maar ik ben er zeker van dat dit live zal knallen. De luchtgitaren en headbangers zullen smullen. De obligate ballad is vocaal minder, maar een subliem nummer als "Walls fall down" compenseert dat dan weer ruimschoots. In totaal krijg je drie kwart uur nostalgisch beukend vertier.

83

Bart C.