Hell Spawn

Dont fix what isn't broken, never change a winning team, If it's good, why change it? Kijk, al deze uitspraken bevatten behoorlijk wat waarheid, maar laat ik u één ding verzekeren: niet één is er toepasselijk voor de tweede plaat van Fields Of Troy! Want... er was niets kapot, toch hebben de mannen één en ander gerepareerd, ze zaten al met een team van winnaars en er zijn er alleen maar bijgekomen. En ze waren al goed, maar met dit "The great perseverance" bewijzen de West- Vlamingen dat ze nog een pak beter zijn geworden! Na de beklijvende intro, compleet met piano, wordt "Dethroned" naar je hoofd geslingerd! Een barrage van zwaar gitaarwerk en roffelende drums ondersteunen de herkenbare stem van zanger Louis Soenens en het wordt al van de eerste tonen duidelijk, dat de productie van deze plaat, geleverd door Ace Zec, wederom dik in orde is! Ik zweer het op het graf van Lemmy, wie de "Hardship" plaat uit 2016 al goed kon verteren, kan zich nu verwachten aan iets wat niet meer van hetzelfde is, maar meer van iets nog beter! De zanglijnen van zowel Louis als van gitarist Sven Herssens komen nog beter tot hun recht, ze doen bij wijlen wat denken aan Alice In Chains, maar fuck it, dit is Fields Of Troy! In "Aphasia" hoor je, vooral naar het einde toe, dat Louis nog meer doordacht switcht van cleane vocalen naar screams, wat de muziek nog meer volume bezorgt. Over volume gesproken; hoor die drums eens gaan! De nieuwe vellenkletser van dienst, Lothar genaamd, maakt duidelijk dat hij nu al helemaal is ingewerkt in de Trojaanse gelederen. Ondergetekende mocht dat reeds aanschouwen op EOD Fest en kijk eens aan, op cd is het niet anders! Wat nog beter is: de nieuwe drums werken nog beter in combinatie met het basgedonder van Jurgen Elias. Even kijken of die vullingen in je tanden nog wel vastzitten! Vanaf het woeste begin van "Flame in the mirror" tot de breakdown in het midden en de laatste "It burns!" op het einde, hoor je prima dat op deze nieuwe effort aardig wat moshmateriaal staat. Zowel "My temple broken" als "Face the giant" tonen aan dat ook gitarist Nick Vanduynslager nog steeds kan snaarplukken zoals het hoort, met nog wat meer furie erin zelfs! Nummer na nummer blijven de mannen maar door hameren, tot ze opeens met "Last words" voor de dag komen. Niet bepaald een ballad, maar toch zowel muzikaal als tekstueel gezien een pak rustiger dan al de rest. Het handelt over afscheid nemen van iemand die heel plotseling uit je leven verdwijnt en er mee omgaan. Mijns inziens is dit nummer geschreven voor de diep betreurde Jelle Tommeleyn, waarvoor het allergrootste respect! Hiermee stopt het grote volhouden echter niet, we gaan eruit met "Doomsayer" en dus met een flinke klets! Menslief, wat kan ik nog meer zeggen over deze krachttoer van een album? Dat het klinkt als wat er zou gebeuren als Alter Bridge en Slipknot zich zouden vermengen? Liever niet. Ik blijf het zeggen: dit is Fields Of Troy en niemand anders! Met deze plaat wordt er vast nog mee dan alleen potten gebroken, houdt u zich maar al vast! Wat een album!

91