Hell Spawn

Stevie McLaughlin is een nog onbekende naam bij het grote publiek, bij de meest modale metalfan zal zijn naam misschien een belletje doen rinkelen, maar bij de prog fans en zeker al bij de Ripper Owens fans zal zijn naam als een huis staan. Naast zijn bezigheden als gitarist bij Ripper Owens en bij zijn band SandStone, heeft Stevie nu een solo album uit. En wat voor een album! Eerst en vooral duidelijk stellen dat Stevie hier quasi alle instrumenten zelf bespeelt en zelf zingt. Het kan misschien eenvoudiger gedaan worden, maar Stevie had een doel voor ogen, een visie en om die ten volle te tonen was het blijkbaar noodzakelijk om alle laden van de symbolische kast open te trekken en daaruit "Toy empires" te distilleren... Het album begint met "Between life and death", een intro die enorm veel gelijkenissen heeft met de "Satelite 15" intro van Maiden hun "Final Frontier" album. Even episch, heftig en met enorm veel gevoel voor drama om over te gaan in een vrij simpele riff die even simpel als geniaal is en vlijmscherp is gebracht. Als dit een blauwdruk wordt van het ganse album zit ik hier wel naar een pareltje te luisteren die naar alle waarschijnlijkheid heel moeilijk zijn weg gaat vinden naar muziekliefhebbers. Mijn hoop is dat het dit echt wel doet!! Met "Shadows alone", een power ballad, betreedt Stevie geen nieuwe paden en maakt hij er geen nieuwe, maar "Shadows alone" is een dijk van een song waar emotie en gevoel de boventoon voeren en hierdoor diepsnijdend werkt. Het best kan je dit omschrijven als een storm die de zee onder zich opjaagt en voortstuwt met de alles verwoestende golven beukend tegen de kustlijn en hierbij iets nieuws creëert waar de mens zich niet aan waagt om te maken... De muziek op "Toy empires" staat als een huis. Goeddoordachte composities, die het multiinstrumentalisme van Stevie meer dan in de verf zet. Deze man is een genie, misschien meer dan geniaal. Vocaal trekt hij echter ook heel goed zijn streng tot het breekbare toe. Zijn "Straw men" is een mooi voorbeeld van zijn kunnen. De tijdsduur van de tracks varieert van een kleine 4' tot 10'. Wie dus heel graag muzikanten bezighoort die zichzelf geen limiet opleggen om hun ideëen uit te bouwen, weet welke cd hij zich dient aan te schaffen. "Toy empires" van Stevie McLaughlin!! 

85