Hell Spawn

Ik schrok van het besef dat Deicide ook al bijna 30 jaar bestaat. Het zegt iets over mijn leeftijd en zeker ook over de vastberadenheid van Glenn Benton en Steve Asheim, de twee nog overgebleven leden van in den beginne. De band wist de aandacht altijd al te trekken o.a. door het uitgesproken antichristelijk thema, alsook door de vele afgelaste tours, persoonlijke problemen van opperhoofd Benton tot opmerkelijke personeelswissels. Gitarist Ralph Santolla, die jammer genoeg dit jaar veel te vroeg stierf, was de meest bekende wissel. Deze man kwam er voor uit dat hij een diepgelovig Christen was wat heel wat wenkbrauwen deed fronsen om het zacht te zeggen. Het heeft de beide oudgedienden totaal niet weerhouden om er deze keer wederom een goeie lap op te geven. Net als ondergetekende is de hoofdman nog extremer geworden met de jaren en het is er aan te horen. De heer Benton heeft zelf sinds lang meegeschreven aan dit album en gaf de gitaartandem Kevin en Mark daarbij ook nog de opdracht om een stel riffs en songs af te leveren van goeie kwaliteit naar het beproefde Deicide-recept. Brutaal, maar met genoeg groove om niet te verzanden in constant brutaal gebulder. Tekstueel moet de goede Heer en weer aan geloven maar, en dat is maar goed ook, tegelijkertijd sleurt hij er andere geloofsovertuigingen ook doorheen. Zo hoort het ook als je een diepe afkeer hebt van religieuze massa's, wat hun afkomst ook is. Deze "Overtures of blasphemy" is een onderhoudende plaat geworden die zich kan meten met hun werk uit de jaren '90. Hoeveel bands uit die periode, van welk genre ook, kunnen dit voorleggen? Bitter weinig. Respect!

89