Hell Spawn

Vierde album van deze Duitse progressieve dark metal band. Op een carrière van 28 jaar is dat niet echt veel natuurlijk. Maar als je beseft dat ze tussen 1993 en 2015 eigenlijk niet actief waren, heb je direct een ander verhaal. De band vond zijn tweede adem nadat Century Media de eerste twee albums, die kwalitatief wel in orde waren maar commercieel geen succes bleken te zijn, opnieuw uitbracht. Zanger Christian heeft een speciale ruwe raspende stem en de muziek op zich is vrij experimenteel en obscuur. Je hoort zeker de invloeden van de typisch Duitse dark metal, maar bij momenten moest ik ook aan bands als Venom denken. Sommige nummers zijn een pure mix van doom en death. Het tempo is gevarieerd en gaat zelfs van beenhard tot esoterisch rustig. Maar afsluiter "Across oceans of souls", daar moet je toch even op knabbelen. Dit is eerder een klassieke soundscape die het perfect tot filmscore zou schoppen maar je kunt je de vraag stellen of dit op een metalalbum past. Knap in zijn soort maar echt een stijlbreuk voor dit album. Soit, gelukkig staan er enkele nummers op "Where oceans collide" die wel de moeite waard zijn. "Lovers die" bijvoorbeeld, een nummer dat blijft hangen. Of het snelle "Jessica's grave". Op zich blijft de muziek van Dark Milllennium speciaal en misschien niet voor iedereen toegankelijk, maar ik was wel degelijk onder de indruk.

84