Op 29 september begaf zich een klein leger aan metalheads naar Zillebeke, alwaar zaal ‘t Riet alweer ongeduldig lag te wachten om de ondertussen jaarlijkse editie van het alom geprezen Devils Rock For An Angel te laten doorgaan. Ikzelf bevond mijn in hun gelederen, tot de tanden gewapend met een flinke honger naar metal, véél metal verdomme! De zomerfestivals zijn voorbij, maar dat wil niets zeggen, een mens heeft zijn hoeveelheid live asskickery nodig, verdraaid! En ik moet zeggen, we bleven niet bepaald op onze honger zitten, hier volgt een verslag van de muzikale taferelen die zich er afspeelden…
Written by Thomas
Lang haar dat alle kanten uitzwiept, laaggestemde gitaren die het stof van de speaker blazen en we zijn vertrokken!
Flexant (8) is een meer dan geslaagde opener voor het festival, ongecompliceerde oldschool death metal met een bijpassende stem die zowat recht uit een crypte lijkt te komen! De sfeer zit er meteen goed in. Ondanks enkele technische problemen met hun microfoons blijven de mannen doorbeuken tot het einde van hun set en bewijzen zo dat de openingsband veel meer kan zijn dan enkel de opwarmer van de P.A.. Boenk erop! Wat mij blijft opvallen op dit toch ietwat kleine festival, is dat de crew én vrijwilligers werken alsof hun leven er van af hangt!
In een mum van tijd staat het podium alweer klaar voor Fat Bastard( 9) Een flinke stijlwisseling, maar no matter! Deze sympathieke Kempenaren spelen rock-‘n-roll in het genre van grootheden als Motörhead, waar halverwege de set hulde aan wordt gebracht in de vorm van een coverversie van de evergreen ‘Ace of spades”. Het publiek gaat helemaal los en slaat zelfs aan het dansen, crowdsurfen en springen! Vooral als opeens een exemplaar van het nieuwe album van de mannen het publiek wordt ingeflikkerd. Talk about generosity! Als een set lijkt voorbij te vliégen, weet je dat de band in kwestie weet wat ie doet.
Dat is ook hier het geval, tijd om plaats te maken voor de veteranen van Orthanc ( 8,5) Hoewel ze al geruime tijd meedraaien, had ondertekende ze nog nooit live aan het werk gezien, stond dat even op het punt te veranderen! Heavy metal met zeer krachtige vocalen die me bij wijlen deden denken aan het timbre van Kirk Windstein. Daarbij ook nog een muzikaal samenspel dat menige muur zou doen versplinteren! Veel oude nummers werden ten berde gebracht, maar ook nieuw materiaal én de melding dat het toekomstig studiomateriaal is! In tegenstelling tot de bands die voor hen kwamen, speelt Orhanc eerder ingetogen, maar daarom niet minder krachtig! Statig zou ik het zelfs noemen, serieus wauwgevoel opgelopen nadat de laatste tonen hier wegstierven!
Nadat de oude garde het podium dankbaar verliet, was dan net weer de jeugd aan zet! Temptations For The Weak (8) ontketende hun modern ogende thrash teneinde het publiek net dat ietsje meer in beweging te krijgen en het lukte nog ook begot, zie die kopjes eens op en neer zwiepen! De muzikale invloeden die ikzelf er uit pikte gingen van Guilty As Charged tot Bullet For My Valentine en ik moet zeggen, het enthousiasme droop eraf, dat kan bij mij altijd wel op bijval rekenen! Een ludieke cover van het Steel Panther anthem “Death to all but metal” maakte het helemaal af.
Waarna we alweer toe waren aan Chalice (7,5) die ook al een jaar of tien een vaste waarde zijn in het circuit. Hun mix van death- en black metal gaat er altijd wel in, maar volgens mij hadden de gasten vandaag even een offday. Noch zij, noch het publiek raakten echt op gang tot tegen het eind van de set. Met name bij de laatste drie nummers kwam de locomotief echt op gang en mochten we toch rekenen op nog wat beweging in het publiek. Misschien ben ik, na ze al een heel aantal keer te hebben aanschouwd, wel wat kritisch geworden, maar toch… Anyway, visueel zat het wel goed, het oog wil immers ook wat, nepbloed kan evenzeer een pluspunt zijn als corpsepaint vind ik.
Het podium werd vervolgens overgelaten aan de genade van de death metallers van The Curse Of Milhaven(9) en hop! Opeens was het weer alle remmen los en keihard gaan! De crowdsurfers vlogen mij letterlijk rond de oren en ik kon het ze langs geen kanten kwalijk nemen! Telkens ik deze sympathieke schruwelaars op een podium zie, is alles nog beter uitgedacht, nog preciezer en nog beter gebracht dan de keer daarvoor. Wat ooit begon als een lawaaierige flirt tussen death metal en hardcore, groeide uit tot de serieuze relatie die het nu is. Als ze deze manier van spelen blijven hanteren, dan wacht deze band menig groot podium mijns inziens! Onwards we go!
Drakkar (8) was er helemaal klaar voor! Met een charisma gelijkend aan dat van Helloween en vocalen die zo goed als dezelfde hoogte haalden, werd heel ’t Riet zowat ingepakt… Hoewel ik er mij bewust van ben, dat bepaalde aanwezigen in het publiek helemaal niet van dit soort metal hielden, het volk stroomde nu pas echt naar binnen, tijd voor power metal in optima forma! Je moet het hoe dan ook toegeven, als het op diversiteit aankomt, scoort DRFAA erg hoog! Na al dat rondhossend manvolk, was het tijd voor eens wat girlpower op het podium! Normaal gezien hadden we nu Ethernity moeten aanschouwen, maar door persoonlijke omstandigheden konden ze niet aanwezig zijn vandaag.
No problemo, Solitude Within (7) kwam graag te hulp schieten! Fans van bands zoals daar zijn Epica, Within Temptation, End Of The Dream en dergelijke zullen het vast met me eens zijn als ik zeg, dat de melodie in zowat elk nummer meer dan goed zat! De zangeres van deze – voor mij althans - nog onbekende band zingt ook aardig, maar… als er iets is wat in dit subgenre onontbeerlijk is, is het passie! Een soort vuur dat moet blijven branden, wil elk element van de muziek zijn volle potentieel bereiken en nét dat vuur miste ik hier wat. Geef het nog wat tijd en dan komt het helemaal goed, niet één band is van bij het begin een wereldband en ervaring weegt door!
Van ervaring gesproken… Black Hole (9) stond op het punt ons van onze sokken te blazen! Een bombastische mix van power, melodic en prog metal a la Blind Guardian werd de zaal ingesmeten en dan weet je het wel! Het ene moment was een headbanger’s ball van jewelste, het volgende dan weer een moment om in bewondering te staan kijken naar het indrukwekkende dubbele gitaarspel. Hoe smelten die mannen hun vingers niet? Het lijkt wel of het een onderlinge afspraak was tussen bands vandaag om op tijd en stond een klassieker te coveren. Deze keer werd “Fear of the dark” onder handen genomen en het moest absoluut niet onderdoen voor het origineel vind ik, eruit gaan met een knal is altijd een goed idee! Het einde kwam met rasse schreden dichterbij, nog maar twee bands te gaan… Maar maakt u zich geen zorgen, het waren niet bepaald de twee minste!
Eerst en vooral hadden we het Zwitserse Morgarten (9). Als je het nu hebt over helemaal up my alley, dat was deze band vast en zeker! Met hun symfonische black metal die vooral handelt over veldslagen in de sneeuw en andere epische taferelen, wisten ze het merendeel van het publiek Finntrollgewijs op hun hand te krijgen. Geef toe, metal waar je, indien gewenst, nog wat op kunt dansen ook komt niet elke dag voorbij, toch? Zelfs alle narration tussen de nummers door kon niemand storen, het klikte allemaal zo goed in elkaar dat ze letterlijk een smekend publiek en een haast leeggeroofde merchstand achterlieten!
Dan de laatste band… de spreekwoordelijke kers op de taart en in het geval van Warrant ( 9,5) mochten we al eerder spreken van een hele kom kersen! Na de intro die simpelweg bestond uit een oude luchtalarm sirene, verscheen het doorwinterde drietal ten tonele en begonnen eraan! Speed metal? Oldschool thrash? Noem het voor mijn part wat je wil, ik noem het vooral fantastisch! En nog steeds met evenveel enthousiasme als in de tachtiger jaren gebracht, zo mogen we het graag zien! Na een kleine verduidelijking van de gasten dat het niet de Amerikaanse Warrant betrof, ratelde de setlist gewoon onverbiddelijk door. Wie heeft er nog puf? Wiens nekspieren zijn serieus overontwikkeld? Dat werd snel duidelijk, het kan ook moeilijk anders bij een band als deze! Een enkele ballade werd opgedragen aan Céleste, het meisje dat de inspiratie vormt voor heel dit festival, ik ontwaarde hier en daar een traan of twee, waaronder in mijn eigen ogen… Afsluiten deden de mannen echter wel full speed, zoals je kon verwachten! There we go, dat was het! Devils Rock For An Angel 2018… U was aangenaam, professioneel georganiseerd en vooral metal tot op het bot, moge u nog vele jaren blijven voortbestaan! Proficiat aan Ann Devos en Didier Declercq voor dit schitterende initiatief, ik kijk al uit naar volgend jaar!
Warped Vision
Magnetic Eye Records
© 2002-2024 Hell Spawn, all rights reserved.