Hell Spawn

Het zijn cijfers die kunnen tellen. Vijftig jaar bestaat het Schotse Nazareth al en dit is hun 24e album. Uiteraard ken je hen van enkele hits in de jaren '70. Het is wel het allereerste met nieuwe zanger Carl Sentance, de opvolger van de legendarische Dan McCafferty die enkele jaren terug wegens gezondheidsredenen de band verliet. De originele leden (eigenlijk enkel nog bassist Pete Agnew) zijn natuurlijk ook niet meer van de jongsten. En hoewel je de muziek niet volledig kan vergelijken met hun glorieperiode uit de jaren '70, weet dit viertal van bij het begin te beklijven. Van bij het eerste nummer hoor je dat ze er zin in hebben. De klassieke elementen zijn zeker aanwezig, maar er zit ook schwung in de nummers. Basis is de traditionele hard rock en je merkt eigenlijk best wel wat gelijkenissen met het recente werk van hun confraters van Uriah Heep. De nummers zijn zeker gevarieerd, het lijkt er op dat ze zich willen bewijzen tegenover de jongere garde. Het is een mix van classic rock, country rock, southern rock en bluesrock met een radiovriendelijk sausje. Er is natuurlijk één grote 'maar'. Een zanger vervangen heeft een enorme impact op een band. Sentance is zeker geen minderwaardige zanger (dat heeft hij al bewezen bij onder andere Krokus en Don Airey) maar het is natuurlijk een andere stijl dan het origineel. En ik kan me voorstellen dat dit voor diehard fans een breekpunt is. Bekijk je het als een nieuwe start of een andere band, dan vind ik dit een aangename, geslaagde old school schijf. Noem het een kantelpunt of een mijlpaal, zo zijn ze weer vertrokken voor vijftig jaar. Als de nieuwe Nazareth ligt het gevoeliger...

75