Hell Spawn

Toen het debuut "Of the son and the father" uitkwam in 2002 vond ik het ergens wel verfrissend dat een jonge band teruggreep naar 'oude meesters'. Een zelfde gevoel dat ik bijvoorbeeld ook had met het debuut van Powerwolf en zelfs Sabaton. Zoveel jaren later zijn die jonge bands een soort van gevestigde waarden geworden, maar putten zij nog steeds uit diezelfde inspiratiebronnen. En brengen zij op een manier nog steeds dezelfde albums uit. In het geval van Astral Doors was/is Rainbow, Black Sabbath (alles wat met Ronnie James Dio verbonden is eigenlijk) altijd de grote inspiratiebron en zitten we zo ondertussen aan "Worship or die", album nummer 9. En voor mij is het verfrissende gevoel dat oorspronkelijk in de band zat zijn houdbaarheidsdatum voorbij. Al een paar albums krijg ik vooral het reproductie gevoel. Maar de band trekt jonge metalheads aan, dus zie ik ze niet snel van koers veranderen. De enige keer dat ikzelf, de 45 voorbij, echt opkeek tijdens de beluistering was bij "Marathon". Niet omwille van het thema, maar wel door de getokkelde intro, de marching drums en de manier waarop het nummer zich verder ontwikkelde. En tijdens het "Heaven and hell" gevoel in het titelnummer, maar dat was eerder met een diepe zucht. Blindelings aan te schaffen voor de fans en de hele Sabaton, Powerwolf, Battle Beast generatie! Eens kritisch te beluisteren voor zij die de eighties echt hebben meegemaakt!

68