Hell Spawn

Denk ik aan doom metal in Chili, dan denk ik aan de heren Felipe Plaza Kutzbach en Claudio Bottaro. Spilfiguren in Procession en Capilla Ardiente, waarbij de eerste vooral het geesteskind van Plaza is en de tweede eerder van Bottaro. Na het debuut uit 2014 ("Bravery, truth and the endless darkness"), na enige focus op Procession werd het stilaan weer tijd voor nieuw werk van Capilla Ardiente. "The siege" dus, in alle opzichten een vervolg. Zowel qua tekstuele thematiek (de zelf verbannen protagonist komt weer in contact met andere mensen) als qua muzikale invulling. Met 4 songs op een full length is het wel duidelijk: Capilla Ardiente is de nóg epischere versie van epic doom! Het bouwt geduldig laag per laag op. Opener "The open arms, the open wounds" is meteen het perfecte voorbeeld: een rauwe intro, dan komt een grote riff die na een tijdje overgaat in een groovende strofe die dan weer openbarst in een langzamer, zwaarder refrein. Voeg daar een sfeervol middenstuk aan toe om dan weer uit te groeien naar een beklemmend slot en voila, epiek ten top! Het schoolvoorbeeld van het genre nog eens uitgewerkt! Zelfs als je de plaat op zijn geheel beluistert, herken je die structuur. Afsluiter "Fallen alphas and the rising" ontwikkelt zich echt naar die muzikale climax op het eind. Dit kaliber van albums, dit soort bands, dergelijke creatieve breinen, die verklaren mijn voorliefde voor slepende, getormenteerde muziekjes! Niets dan lof alweer! 

90