Hell Spawn

Het achtste album van Ivanhoe kent niet direct verrassingen. Het is misschien wat moderner en de gitaren zijn meer aanwezig, maar dit is herkenbaar. Het blijft progressieve metal die tussen Angra, Dream Theater en Queensrÿche zweeft. Ivanhoe ontstond reeds in 1986, maar was een tijd niet actief. Enkel de bassist zit er nog bij van in het begin, voor de rest kende de bezetting nogal wat wissels. Dit album wekt bij mij wat gemengde gevoelens op. Op "Shadow play" hoor je bijvoorbeeld saxofoon en op "Fe infinita" komt een gastzangeres de troepen versterken. Een nummer als "Martyrium" kan me wel bekoren, maar helaas krijg je enkele mindere nummers voorgeschoteld. Het album klokt ook af op minder dan 40 minuten, dus ik weet niet of het vijftal gebrek aan inspiratie had of dat het een bewuste keuze is. Het is ook niet dat de kwaliteit van de nummers zo extreem hoog ligt. Slecht is het niet, maar ik mis een beetje een ziel. Er zijn eigenlijk maar enkele nummers die de middelmaat overstijgen en op zich is dat natuurlijk jammer. Hier had ik meer van verwacht, want deze Duitsers hebben toch al enkele aangename albums afgeleverd. 

74