Hell Spawn

Thrust, zeker niet te verwarren met de Fransen van Trust met het o zo bekende nummer "Antisocial". Deze Amerikaanse band uit Chicago, Illinois is toe aan hun vijfde langspeler. Echter hebben deze mannen nooit veel potten gebroken en deze band heeft ook geen grote bekendheid onder het metal publiek. De 'kenners' hiervan zitten ergens ver weg. De band is ontstaan in 1981 en bracht hun eerste en bekendste plaat "Fist held high" uit in 1985. Hierna hielden zij het echter al voor bekeken en ze brachten pas opnieuw een album uit in 2002. Ook daarna radiostilte tot 2015, toen brachten zij het album met de toepasselijke titel "Reincarnation" uit op Metal Blade. Hierna kenden ze een heropflakkering door hun optreden op het Duitse Keep It True in 2016. Als trouwe bezoeker van het festival hebben wij de band aan het werk gezien, ondanks het nieuwe album teren ze voornamelijk op de songs van hun eerste plaat "Fist held high". Die ons inziens tegenover het latere werk nog steeds het betere album blijft van deze band. Metal Blade ontfermde zich ook over de re-release van het eerste album. Vier jaar na het optreden op Keep It True is de band weer wat in een vergeten gat gevallen. De plaat "Harvest of souls" die zij in 2017 uitbrachten op Pure Steel werd over het hoofd gezien. Ook wij zijn hier schuldig aan. De nieuwe "The helm of awe" moet hier dus verandering in brengen. We beginnen met "Black river". We krijgen hier toch een andere Thrust te horen dan we kennen van "Fist held high", waar de band in hetzelfde straatje past zoals een band als Exciter. De speed metal vibe is wat gedempt en de stem van Eric Claro klinkt een pak dieper dan de stem van originele zanger John Bonata. Buiten gitarist Ron Cooke is er niet veel meer over van de originele line-up. In 2002 startte deze de band terug op met 4 nieuwe leden. In 2018 waren er nog enkele line-up switches onder andere nieuwe zanger Eric Claro. "Blood in the sky" gaat muzikaal toch iets meer terug naar de speed en US metal. De song "Still alive" is een zeer slepend en herhalend nummer, los van het sologedeelte waar het tempo naar omhoog wordt getrokken, zou je inderdaad denken dat deze kerels still alive zijn, maar niet alive and kicking. "Killing brigade" is dan weer de ballade van deze schijf. Gelukkig krijgen we hierna "Battle flag" waar het tempo weer naar boven wordt getrokken, dit nummer heeft geen gebrek aan dubbele basdrums! "The traveller" zet akoestisch in en gaat dan weer over in een meer episch nummer. Om af te sluiten krijgen we het titelnummer zelf "Helm of awe". Hier krijgen we een heel andere zang te horen, een eerder krijsende, schreeuwerige stem afwisselend met de gewone zangstem van Eric Claro. Hier zijn we eerlijk gezegd niet zo'n fan van. We kunnen stellen dat dit zeker geen slechte plaat is. Of het de plaat van het jaar is? Dat zeker en vast niet. Deze elpee mist net wat teveel hooks en herkenningspunten waardoor die niet blijft hangen en zomaar weer passeert na elke luisterbeurt. 

74