Hell Spawn

Jarenlang hebben we de vraag naar het schrijven van recensies afgewimpeld. Niet alleen omdat het heel veel tijd en werk vergt van de recensent, maar ook omdat elke band zich wel altijd 100 procent geeft om een product af te leveren, waar een recensent, hoe objectief ook geprobeerd, altijd wel een eigen mening vormt die met regelmaat afbreuk doet aan de dromen van de desbetreffende band. Dit gezegd zijnde, toen Mr. Hell ons benaderde met het aanbod om deze Fates Warning te bespreken, hapten we onmiddellijk toe. Razend benieuwd als we waren om de opvolger van het in 2016 verschenen "Theories of flight" te horen, schijf van het jaar voor ondergetekende, en fan van de band sinds het debuut in 1984, toen nog met John Arch als zanger. Door de jaren heen heeft Fates Warning zich ontwikkeld van US metalband (beginperiode) tot pioniers en godfathers van de progressieve metal, jaren voor bands als Dream Theater op de planken kwamen. Zoals wel vaker met pioniers was ook voor Fates Warning helaas steeds een plaats in de schaduw het hoogst mogelijke, terwijl anderen op het ingeslagen pad grote zalen vulden. Dit neemt niet weg dat de band over de voorbije drie en een halve decennia steeds op de proppen gekomen is met vernieuwende muziek waarbij geen enkele plaat een logische opvolger van de vorige was. Meesterwerken zoals "Perfect symmetry", "Parallels", "Inside out", "Disconnected" enz... verschilden steeds in behoorlijke mate van hun voorganger, en dat is nu ook wat gebeurt met deze "Long day good night" ten opzichte van voorganger "Theories of flight." De band start voortvarend met "The destination onward" en "Shuttered world", die beide nog op "Theories... " hadden kunnen staan. Stevige, progressieve nummers met een glansrol voor drummer Bobby Jarzombek, maar slaat dan opnieuw andere wegen in, waardoor nummers als "Now comes the rain" , "Alone we walk" en "Under the sun" meer een directe, emotionele lading krijgen, niet in het minst door het unieke stemgeluid en teksten van Ray Alder. Voor ons een van de meest onderschatte zangers in metalland. Fates Warning maakt met "Long day good night" misschien wel hun meest diverse album ooit, getuige daarvan het jazzy "The longest shadow of the day", de heavy riffende single "Scars" of het immens mooie "When snow falls" alvorens met het huiveringwekkende "The last song" de plaat na dik 72 minuten te beëindigen. Huiveringwekkend omdat dit 'naakte' nummer zo immens indrukwekkende emoties opwekt, ook al omdat de geruchten steeds luider klinken dat dit het eindpunt wordt voor Fates Warning en gitarist en bandleider Jim Matheos er wil mee ophouden hierna. Mocht dat werkelijk zo zijn, wat we ten zeerste zouden betreuren, neemt de band op hoogst impressionante wijze afscheid van het toneel. Hopelijk volgt dan nog een (liefst Scorpions-esque) afscheidstour zodat we nog enkele malen mogen genieten van deze unieke band. Sowieso voor ons plaat van 2020.

94