Hell Spawn

Hallo Michael, Th90 hier voor Hell Spawn webzine. Hoe gaat het ermee? 

Wel goed, ik ben toch al 3 uur wakker (N.B. Dit interview vond plaats om 19u 's avonds ;)) en begin stilaan mijn gedachten op normale dingen te zetten zoals interviews. 

 

Eerst en vooral: gefeliciteerd met het nieuwe album. Het is een heel sterke plaat geworden, ik kan me voorstellen dat het niet zo eenvoudig was om dit werkstuk te creëren? 

Het inderdaad een mooi resultaat geworden al zeg ik het zelf. We zijn allen trots op het eindresultaat. Het was een hele prestatie en een hele berg werk om tot dit resultaat te komen, dit was niet mogelijk geweest zonder het geweldige productieteam. Het was alsof we dit album moesten maken, dingen vielen plots op hun plaats alsof het magische momenten betrof. Dus kan ik niet anders dan concluderen dat we met z'n allen zeer trots mogen zijn op deze plaat. 

 

Je mag met recht en reden trots zijn op deze plaat want in tegenstelling tot vele collega bands die al generaties lang meedraaien en nieuwe platen uitbrengen enkel om te kunnen blijven touren, komen jullie voor de dag met een verfrissend album dat zowel alle klassieke invloeden heeft als toch hedendaags klinkt. Het voelt alsof jullie nog maar net 5 jaar samenspelen en pas jullie derde album uitbrengen. 

Het album kwam heel natuurlijk tot stand. We hadden idee om The Pumpkins United tour te doen als een zevenkoppige band en toen kwam de gelijknamige single. En alles ging zo goed, weet je, het was alsof een hogere macht ons opdroeg om dit te doen. Er konden zoveel dingen mis gaan. Ik wil niemands prestatie onderbelichten, maar zoveel dingen gebeurden als bij wonder. Je staat op het podium en de vonk slaat over op het publiek of omgekeerd, we hadden elke avond zelfs huilende mensen in de eerste rijen van het publiek omdat ze zo gelukkig waren omdat ze niet beseften wat er eigenlijk gebeurde. Hetzelfde gebeurde bij ons, de shows en het samenspelen had zo'n grote impact op ons allen dat we besloten verder te gaan. Magisch!

 

Ik kan me goed voorstellen dat veel mensen emotioneel waren, want vooral de jongere generaties hebben Helloween nooit live kunnen bewonderen met Michael Kiske en Kai Hansen. 

Inderdaad en ook voor ons kwam verbeelding en emotie los bij het zien van de blijdschap van de fans. Het was voor vele jonge fans een openbaring om de band te zien die ze wel kennen van op plaat maar nooit live konden aanhoren. 

 

Laat ons het even over het nieuwe album zelf hebben. Het is het 15e studioalbum en het heet simpelweg "Helloween". Is daar een specifieke reden voor? 

Ja, want dit is een heel nieuw begin voor Helloween. We hadden de naam "Pumpkins United" al in gebruik genomen voor de reünietour en de gelijknamige single en het voelde natuurlijk aan om voor deze nieuwe start gewoonweg de naam "Helloween" te gebruiken. Ik bedoel je moet het niet moeilijker maken dan het is, nietwaar. Er zijn voldoende voorbeelden van bands die in het midden van hun carrière gelijknamige albums gemaakt hebben en het klinkt gewoon goed. We wisten bij de start van de tour niet echt of dit wel zou slagen, iedereen had ook wel ergens de nodige reserves ingebouwd, er kon zoveel misgaan, maar wonderwel verliep alles in een geweldige opperbeste sfeer. En we willen hiermee doorgaan zolang we dit kunnen en voor zover het ons brengt. 

 

Je beantwoordt eigenlijk ineens al verschillende vragen van mij. 

Wel, ik probeer gewoon efficiënt te zijn met de tijd (lacht).

 

We kunnen op het nieuwe album 3 zangers horen: naast Andi en Michael doet ook Kai zijn duit in het zakje. Was dit de oorspronkelijke bedoeling of was dit Kai's idee? 

Wel, ja en nee, maar ik denk dat het voor de hand ligt. Ik bedoel, waarom je limiteren en beperken tot regels wanneer je dat eigenlijk niet hoeft te doen. We wilden gewoon alle mogelijkheden die we hadden gebruiken. Dat is de reden waarom we het deden en wat het oorspronkelijke idee was. Weet je, Sascha (Gerstner, gitarist) is trouwens ook een geweldige zanger, niet veel mensen weten dat, maar hij is stukken beter dan heel veel leadzangers in de rockwereld. We hadden het geluk dat we al deze mogelijkheden hadden en niets moesten forceren, gewoonweg omdat we deze mogelijkheden hadden, dus waarom niet alle facetten gebruiken. 

 

Als we naar het album luisteren horen we verschillende era's van Helloween passeren, gaande van het heavy-speedy begin over invloeden uit de Keepers-periode tot het meer modernere werk. Was dit een bewuste keuze om al deze facetten te combineren of kwam dit natuurlijk tot stand? 

We hadden bij de start 2 jongens die een aantal nummers geschreven hadden in demo-stadium en ervan uitgingen dat de andere leden dit ook zouden doen. Toen dat gebeurde probeerde iedereen erop te letten om niet in de sporen van de anderen terecht te komen ondanks het feit dat we wel goed wisten welke dingen werken voor een goede Helloween song of niet, zoals die goede speed metal vibe. En toen gingen we samen zitten en gingen we alle demo's vergelijken, we maakten een selectie van uit de geschreven nummers in volle eer en geweten. 

 

Er zijn dus nog een hoop nummers die het album niet gehaald hebben? 

Ja, er zijn nog een aantal tracks. Sommige zullen later verschijnen als B-sides of als bonustracks. Maar heel veel meer is er niet. 

 

Voelde je meer druk bij het schrijven en opnemen van deze plaat dan bij voorgaande Helloween platen? 

Niet echt, het was eerder bemoedigend en de wil om iets te bereiken dan de angst om te falen. Weet je, ik zat aan deze zelfde tafel hier toen ik begon aan het creatieve proces voor deze plaat en ik werd overweldigd door de mogelijkheden die zich aandienden, eerder dan de druk te ervaren. Ik beeldde mij in wat de mensen echt in hun wildste dromen wilden horen en het gaf me vleugels. En zo ging het ook voor de anderen. Iedereen was zich ten volle bewust van de unieke situatie waarin we ons bevonden en het werkte verhelderend. 

 

Charlie Bauerfeind was terug van dienst voor de productie, maar ook Dennis Ward was weer aanwezig. Hoe is dit gekomen? Was dit ingegeven door Michael Kiske en Kai Hansen die al eerder met Dennis werkten? 

We hadden er in het verleden al een aantal malen aan gedacht om met Dennis te werken en toen alles klaar was, was het logisch om Dennis erbij te betrekken gezien zijn samenwerkingen in het verleden met Michael en Kai. Er was zo'n berg werk te verrichten dat één enkele producer er misschien onder bedolven zou raken vandaar dat we kozen om met een aantal mensen de productie in zijn geheel te doen. Charlie kon zich richten op de mix terwijl Dennis dan weer bezig was met het engineren. Charlie en Dennis vulden elkaar ook perfect aan waardoor iedereen super tevreden kan zijn over het eindresultaat qua productie op "Helloween". 

 

Voor deze plaat blijk je de oude drumkit van Ingo gebruikt te hebben. Waar kwam dat idee vandaan? Wiens idee was dat? 

Eerlijk gezegd, ik weet het niet. Ik bedoel, de vroegere kamergenoot van Ingo heeft nog steeds de sleutel van de opbergruimte waar Ingo's drum stond. We hebben de drumkit opgeknapt, gestemd en in orde gezet om te gebruiken. En deze werd geplaatst op de locatie waar Ingo zijn drumpartijen oorspronkelijk opnam voor de Keeper-albums. 

 

Laten ons even een aantal tracks doorlichten van het album: "Skyfall" als de eerste single. Daar is een geweldige video voor geschoten. Wie is de sci-fi fan in de band die deze clip wou maken? Of was dit een idee van Martin Haussler (director)? 

Er zijn een aantal jongens die fan zijn van ufo's, aliens, Trekkie's (hij doelt ongetwijfeld op Star Trek), Spacewars, of wat dan ook. En je weet natuurlijk dat Kai in het verleden het alien of space thema al meermaals toegelicht heeft. Kai leverde voor dit nummer tekst en muziek aan dus het is het logische zelf dat de clip die richting uitging. 

 

Er zijn een aantal epische nummers op dit album zoals "Skyfall", maar ook "Out for the glory" wat het openingsnummer is en er onmiddellijk inhakt. Lette je er bij het schrijven van deze nummers op dat dit soort epische teksten en songs deel gingen uitmaken van het album? 

Zeker, dat is tenminste wat ik probeerde met een nummer als "Robot King". Oorspronkelijk was dit nummer ook 12-13 minuten lang, maar ik besliste dan toch maar om de lange intro te schrappen want ik zag het nut niet van meerdere extreem lange nummers; in 6 tot 7 minuten moet je het kunnen klaren. Ik wou graag wat old-school Helloween songs schrijven en dat deze in combinatie met nummers als "Fear of the fallen" zorgen voor de nodige variatie. "Best time" en "Angels" zijn hier ideale voorbeelden van met betrekking tot deze plaat. 

 

Over "Best time" gesproken, het is één van mijn favoriete nummers op de plaat en heeft een beetje een new wave/poppy-achtige feel uit de 80's. Ben het je daar mee eens? 

Ja, absoluut, het doet me denken aan bijvoorbeeld een Billy Idol. En inderdaad ook wel poppy zoals nummers als "Future world" en "I want out" op de respectievelijke albums. En dan heb je ook "Angels" wat duidelijk ook een progressievere kant laat horen van Helloween. Hier hoor je een nummer dat ook niet had misstaan op Michael Kiske's solowerk. Maar alle nummers kwamen op een natuurlijke wijze tot stand, alsof het zo moest zijn. Magie. 

 

Naast "Skyfall" en "Best time" is er ook een song genaamd "Down in the dumps" die tot mijn favorieten behoort. Waar handelt dit nummer over? 

Oh, het gaat gewoon over de kleine dingen die al eens kunnen mislopen in het leven. Wanneer je ouder wordt en je bent niet meer zo dynamisch als vroeger, of je wordt een beetje gek, begint dingen te vergeten. Je valt uit bed en je gooit de asbak kapot die op de nachttafel stond, die in stukken kapot vliegt, en dan moet je alles opruimen wat natuurlijk een geweldige start is van je dag. Of je verlaat je huis en laat je sleutels aan de binnenkant op de deur zitten. Of met een kop hete koffie blijven haperen aan de deurklink zodat de hete koffie over je edele delen wordt gegoten. Het gaat er om op een ludieke manier te vertellen dat de dingen vanuit je hersenen niet zomaar meer foutloos kunnen uitgevoerd worden. Down in the dumps oftewel shit happens. 

 

Het album duurt meer dan een uur maar het zo lijkt het niet, het gaat supersnel voorbij. Dit is een uitzonderlijke ervaring. Denk je dat er in de toekomst meer in de pijplijn zit en kunnen we nog albums verwachten in deze samenstelling? 

Ja, we voelen ons allen goed bij wat we nu doen en we zijn hoopvol voor de toekomst, het is echt magisch. Je weet natuurlijk nooit hoe lang dingen blijven duren maar zolang alles goed gaat gaan we de goede vibe volledig uitbuiten. Ook voor onszelf, want we voelen dat dit echt een exceptionele, magische ervaring is die we zo lang mogelijk samen willen delen. Het zou wel heel erg dom zijn om niet te trachten zo lang en zo ver mogelijk te geraken met deze huidige samenstelling. 

 

Het album komt uit in heel veel verschillende vormen, kleuren en special editions. Zijn jullie betrokken hierbij? Hebben jullie hier beslissingsrecht in of is het volledig de platenmaatschappij die hier de keuzes maakt?

Het is de platenmaatschappij die beslist, maar het is wel heel welkom. De huidige tijden zijn niet meer wat ze vroeger waren. Ik herinner me nog goed als jonge kerel dat ik ernaar uitkeek om speciale vinyl versies van mijn favoriete bands in handen te krijgen want toen was dat heel erg uniek. De platenmaatschappij tracht hier in deze tijden tegemoet te komen aan de wensen van de verzamelaars, van zij die houden van de speciale dingen die gemaakt worden. Ik bedoel, je hoeft helemaal niet al die verschillende versies te kopen, als je gewoon tevreden bent met de standaard cd uitvoering dan is dat prima natuurlijk. Maar daarnaast zijn er wel mensen die graag een verzameling aanleggen. Mensen kunnen zeggen dat dit een 'magic money machine' is en enerzijds klopt dat ook wel maar in deze huidige tijden doet men er alles aan om zoveel mogelijk verkoop te genereren. Ik hoop dat de mastering van de vinyl versies totaal anders klinkt dan die van de cd, want die sound op een goede old school plaat, dat is toch wel iets heel speciaals, echt magisch. 

 

Jullie gaan een dubbele headline tour doen met Hammerfall. Waarom? Ik bedoel: jullie hebben een geweldige nieuwe plaat uit, deden de afgelopen jaren een uitstekende tour met Pumpkind United, waarom teruggrijpen naar een kortere speelduur?

Ik vind het belangrijk dat de toeschouwers opgewarmd geraken van bij de start. Weet je, we zijn 2 jaar de wereld rond geweest met een show van 3 uur lang en op onze leeftijd heb je magie nodig om dan overeind te blijven als je elke dag zo'n set speelt. Ik denk dan ook niet dat we dit tempo kunnen volhouden, we zijn allemaal mensen en worden een dagje ouder. En we willen natuurlijk de komende jaren veel gaan optreden zodat we iedereen kunnen bereiken, daarnaast hebben we een grote verantwoordelijkheid want elke show willen we zo perfect mogelijk afleveren. Ik hou er wel van om zo'n double package te presenteren wanneer er een speciale extra band aan toegevoegd wordt. 

 

Michael, laat ons even terugkeren in de tijd, zo'n 40 jaar ongeveer. Kon je toen ooit denken dat je leven in de komende vier decennia in het teken zou staan van muziek, wereldwijde tours, grote successen en kunnen leven van de muziek? 

Ja, daar droomden we natuurlijk van in het begin van. Het is belangrijk om je te focussen op wat je doet, er keihard voor te gaan zoals in het begin bij ons: 7/7 repeteren en spelen en iedereen zat op dezelfde lijn. Daarnaast hebben we ook steeds goed nagedacht en beslist om te evolueren als muzikanten. Anders was Michael Kiske niet toegetreden tot de band want die vond "Walls of Jericho" niet zo'n goede plaat en dan druk ik me zacht uit. Maar af en toe gebeurt er iets magisch en toen kwam Michael bij de band en evolueerden we richting de Keepers-saga wat ons wereldwijd op de kaart zette. Eigenlijk hadden we moeten voortborduren op de Keepers-albums, maar toen begonnen er persoonlijke dingen te spelen zoals dat wel vaker gaat met bands die succesvol worden en kan je misschien wel stellen dat we de pedalen verloren. 

 

Zoals gezegd Michael ben je al 40 jaar actief, je hebt de muziekindustrie zien evolueren. Hoe kijk jij aan tegen de huidige muziekindustrie?

Eerlijk gezegd, echt geen enkel idee. We zijn heel blij met de huidige platenmaatschappij. Ik heb me altijd zoveel mogelijk afzijdig gehouden van de dingen die gebeuren naast het muzikale, met name het zakelijke. Al hebben we daar uiteraard in het verleden zelf ook onder geleden. Met betrekking tot de hedendaagse producties en dergelijke ben ik verbaasd hoe dingen tegenwoordig werken en samengeperst worden. Maar ik probeer er geen mening over te hebben, ik hoop dat jonge artiesten zichzelf kunnen ontwikkelen en dingen opnieuw kunnen heruitvinden en magische muziek maken. Maar de tijd zal het ons leren. Misschien gaan ze binnenkort een nummer 1 hit maken met hamsters of cavia's die scheten laten op een drumbeat, of misschien is het niet eens een drumbeat maar gewoon iets wat precies telkens tegen de muur wordt gegooid. En ik weet niet of ik dat wel interessant moet vinden. Dat kan misschien wel eens grappig zijn, maar alsjeblieft niet heel de tijd door. 

 

Volg je de hedendaagse metalscene nog op de voet? Of verkies je toch voornamelijk te luisteren naar de dingen waarmee je opgegroeid bent? 

Het is de laatste tijd zo ontzettend druk geweest dat ik mezelf wat afgesloten heb van nieuwe impulsen. Maar als mensen me wijzen op bepaalde bands of songs probeer ik er wel een stuk van mee te pikken. Maar uit mezelf heb ik de afgelopen jaren een mentale rustpauze ingelast vanwege het vele drukke werk met Helloween. Het is wel zo dat je soms op een magische wijze nieuwe bands leert ontdekken zoals ik deed met bijvoorbeeld Muse, ik liep onmiddellijk naar de winkel om alle albums te kopen. Maar het is lang geleden dat iets nieuw me zo bij de keel gegrepen heeft. 

 

Zijn er op alle tours die je gedaan hebt speciale momenten geweest of extreem grappige dingen die je ons kan meedelen? 

Ja en nee, maar eigenlijk is elke show magisch. Het zou het publiek bij de ene show onderwaarderen als ik het over een andere show zou hebben en zo kunnen we wel jaren doorgaan. Ik bedoel, overal waar we geweest zijn en iedereen die ons zag ligt ons nauw aan het hart. En het is dankzij de fans overal ter wereld - of die nu in Zuid Amerika, Azië of Europa zitten - dat we vandaag de dag nog steeds kunnen doen wat we doen. Dus het zou verkeerd zijn van me om bepaalde hoogtepunten te vernoemen.

 

Michael, we moeten afsluiten. Ben je een gelukkig man? 

Ik probeer het te zijn als ze me dat toelaten. Bedankt voor de interessante vragen. Er zaten best wel wat andere vragen tussen dan de mainstream vragenlijst die we meestal te verwerken krijgen, dus dat is altijd wel eens leuk meegenomen! Aan alle fans: see you on the road!

 

Photocredit : Martin Hausler