Hell Spawn

Een nieuw album van Cruachan is altijd een beetje feest. Hun debuut uit 1995 maakte toen al een grote indruk op mij. Hun Blood-trilogie was ook een succes, maar het was liefst vijf jaar wachten op nieuw werk. Maar het was het geduldige wachten waard. Keith Fay is nog steeds een rasartiest en hij bepaalt volledig het geluid. Ondanks het komen en gaan van andere muzikanten houdt het enige overlevende stichtend lid het niveau constant hoog. Corona hakte er bij deze band diep in want in 2020 verlieten drie leden Cruachan. De intro ("The living") is één van de beste ooit. Dat een viool zo opzwepend kon werken, je moet het horen om te geloven. En van bij het eerste nummer, "The queen", hoor je direct waarom deze pioniers van de Ierse folkmetal zo populair zijn. Samen met Waylander, Primordial en Skyclad zorgen ze ervoor dat heel wat muziekliefhebbers zo verzot zijn op dit genre. "The hawthorn" begint rustig maar groeit uit tot een magistraal nummer. Op "The ghost" gaan ze weer volledig de death-toer op met dank aan de growls van Mathias van Finntroll. Op dit nieuwe album staat de Keltische volksmuziek en de pagan aanpak zeker centraal. Voor mij is dit één van hun beste albums omdat enerzijds de focus eerder op de folk ligt maar anderzijds omdat ze black en death hier zo moeiteloos in verweven. Dat er bijna een volledige voetbalploeg als gast een handje komt toesteken is ook een meerwaarde. Liefhebbers van het genre hebben hier een echte topper in hun handen...

85