Hell Spawn

De heren van Tygers Of Pan Tang en in het bijzonder Robb Weir hebben niet stilgezeten de afgelopen tijd. Na hun laatste langspeler "Ritual" in 2019 schotelde de band ons nog wat compilaties, ep's en singles voor. Na de release kwam al snel "Majors & minors" de compilatie waar men vooral inspeelde op de laatste 4 lp's waar zanger Jacopo Meille tot de band is toegetreden als vaste zanger, de band wou zich wat toespitsen op de minder bekende songs van deze platen. De band tekende hierna opnieuw met Mighty Music, er vonden ook nog wat line-up wissels plaats en men bracht dan de ep "A new heartbeat" uit om ons meteen te tonen wat deze nieuwe samenstelling allemaal in zijn mars heeft. Met Francesco Marras aan de gitaren en Huw Holding aan de basgitaar. Ergens tussenin kwam er ook nog een compilatie uit van de oudere albums "The wreck age" en "Burning in the shade" - 2 lp's die bij de meeste fans indertijd niet in de smaak zijn gevallen - plus nog wat demo's en live materiaal erbij. Ik vond dit alvast top platen, maar smaken en kleuren verschillen nu eenmaal. Terug naar de nieuwe plaat, "Bloodlines". De band kreeg er niet alleen wat nieuwe leden bij, men nam ook een nieuwe producer onder de arm, namelijk Tue Madsen, gekend van zijn werk bij vele zware metalbands zoals The Haunted, Moonspell en Sick Of It All, nu niet bepaald bands die we aan Tygers linken. De elpee start met de single "Edge of the world", een goede song en misschien ook een van de betere op de plaat. Een typische Tygers song van de laatste jaren. "In my blood" klinkt ons net een beetje te veel van hetzelfde. Terwijl "Fire on the horizon" dat weer volledig goed maakt met het stevige tempo dat wordt aangehouden. "Light of hope" kan ons maar weinig bekoren. Het passeert gewoon en dat hebben we eigenlijk ook met "Back for good". "Taste of love" is dan weer de ballade van de plaat, en voor een band als Tygers is dit volgens ons niet echt nodig. Hier valt het, na 3 mindere songs, voor ons al wat in elkaar. "Kiss the sky" trekt het wel weer wat op, maar we hebben het beste eigenlijk al gehad. Na "Believe" krijgen we "A new heartbeat" van de gelijknamige ep. Afsluiten doen we met "Making all the rules", die voor ons eigenlijk ook niet zoveel potten breekt. We vinden het jammer om te zeggen, want we zijn wel fan van vanaf het begin van Tygers of Pan Tang, zowel de oude als de nieuwe cd's, maar deze plaat blijft tot in de verste verte niet hangen. Er blijven geen nummers bij. Alles klinkt eentonig en als eenzelfde brij, het passeert en het is weer weg, geen catchy of leuke songs. Dat is iets wat we niet gewend zijn van de heren... We hopen dan ook dat de volgende langspeler het niveau van voorheen weer oppikt!

71