Hell Spawn

Pyramaze is ook geen onbekende meer in het progressieve en power wereldje. Sinds 2001 zijn de heren al aan de slag en ze hebben een zevental albums op de teller staan. De band kende enkele line-up wissels en een paar kleine stijlveranderingen maar wij prefereren eigenlijk de Pyramaze die we kennen sinds de laatste paar albums. Deze zevende lp genaamd "Bloodlines" voegt zich daar zeker bij! "The legend of the bone carver" is voor ons hun bekendste werk, maar als je kijkt hoe Pyramaze de dag van vandaag klinkt, zitten ze hier wel een eindje van weg. Deze "Bloodlines" gaat voor ons eigenlijk een stuk verder op de voorganger "Epitaph" uit 2020 welke we zeer goed konden smaken. Nog steeds met Morten Sorensen aan de drums en Jonah Weingarten aan de keyboards, toch wel de oude rotten van de band. Jacob Hansen aan de gitaren én aan de knoppen, hoe kan het ook anders. En aan de microfoon opnieuw Terje Haroy. Deze "Bloodlines" zet in met het een instrumentaal titelnummer welke eigenlijk meer een intro is die zeer episch opbouwt naar een stevige song genaamd "Taking what's mine" die een zeer sterke opener is en meteen door de boxen blaast en blijft hangen. "Fortress" was dan een van de eerste singles waar we een bombastische videoclip kregen met uitgestrekte landschappen in zwartwit. Eveneens een topnummer dat meer de power metal kant opgaat, een van onze favorieten. "Broken arrow" was de andere single die de band als eerste naar voor schoof. Een iets meer poppy lied met een modern kantje welke je al snel gaat bijblijven en meezingen. "Even if you're gone" gaat hier vlot op verder. "Aliance" zet pianogewijs in, dit is dan weer de ballade van de plaat en hier krijgt Terje ook wat hulp van ene Melissa Bonny. Voor ons is dit wat overbodig. Maar uiteindelijk duurt dit korte intermezzo niet lang en vliegen we er weer tegenaan met "The midnight". "Stop the bleeding" is ook eentje die minder bij de favorieten zit, ons misschien net iets te mainstream. "The mystery" zet ook traag in, even dachten we aan een tweede ballade, maar uiteindelijk ook een song met een iets meer happy kantje. Afsluiten doen we met het instrumentale en bombastische "Wolves of the sea". De sound van Jacob Hansen is hier duidelijk in te horen en natuurlijk overal op dit album, want deze knalt letterlijk door de boxen en geeft het allemaal een iets modernere sound die hier zeker op zijn plaats is. Net zoals zijn voorganger een topplaat van de heren van Pyramaze, doe zo verder!

89