Hell Spawn

Op 27 juli 2018 stond de wereld eventjes stil voor ondergetekende, net zoals voor veel liefhebbers van het 'epic'-genre, toen Mark Shelton, oprichter en bezieler van het legendarische Manilla Road, deze aardkloot inruilde voor Walhalla. Ik zat op dat ogenblik in Praag en besloot om op mijn terugreis een kleine omweg te maken in Duitsland om drummer Neudi te spreken en mijn respect te betuigen. Een jaartje later werd er op het Keep It True festival voor de laatste maal een tribute gebracht aan de man. Hier werden eigenlijk de zaadjes gelegd van Sentry. Ik heb geprobeerd om Sentry te beluisteren als een nieuwe band, niet als een vervolg van Manilla Road. Als we immers naar de bezetting kijken, dan bestaat deze line-up voor drie vierde uit de laatste Manilla Road bezetting, oftewel Manilla Road zonder Mark 'The Shark'. Het was onbegonnen werk want om de haverklap hoor ik Manilla Road, mede door het unieke stemgeluid van zanger Bryan Patrick. Is dit dan een kopie? Neen. Kalli Coldsmith, die de gitaar ter hand neemt en zo onvermijdelijk in de voetsporen van Mark treedt, doet zijn eigen ding. Dat maakt Sentry op die manier uniek. Het is mij duidelijk dat de bandleden niet de intentie hadden om iets totaal nieuws te brengen, en eigenlijk is dat maar goed ook. De band tekende bij High Roller, en ook dat lijkt mij een doordachte, juiste keuze. We krijgen acht eigen songs te horen en de cd-versie bevat ook nog een bonustrack, zijnde "Incarnation of evil" van Candlemass.  Opener "Dark matter" is meteen een schot in de roos. We horen een andere Bryan Patrick die veel gevarieerder zingt dan tevoren. Het valt me ook op dat Neudi heel goed naar Randy Foxe heeft geluisterd en zijn techniek heeft overgenomen. Geen evidente en eenvoudige speelwijze! "The haunting" is een wat doomy, zweverig epos van bijna zeven minuten. "Heavensent" lijkt mij zowaar een Manilla Road nummer dat ten onrechte in de schuif is blijven liggen. Het had zeker niet misstaan op hun laatste cd's. Alle ingredi nten zitten erin. Een epic song van formaat! Met "Valkyries (Raise the hammer)" zijn we halfweg. Alweer een zeven minuten durend nummer, echter ook de meest originele song. Een song die menige nekwervel doen bewegen. Na een piano intro (zit ik hier naar King Diamond te luisteren???) ontploft "Awakening" als de meest thrasy song van dit debuut. Ik word echt omvergeblazen door dit nummer. "Black candles" is dan weer even een rustpunt, een epic-song met toch wel weer een eigen label. "Raven's night" gaat verder op dit elan en is zowaar nog een stuk rustiger. "Funeral" is de afsluiter voor wie de vinyl versie koopt, een waardige afsluiter waar de hoofdrol is weggelegd voor bassist Phil Ross en zanger Bryan Patrick. We kunnen gerust stellen dat Sentry erin geslaagd is een waardig debuut uit te brengen dat zowel de stempel van het verleden als die van het heden draagt. Ik kijk er alvast naar uit om deze band live aan het werk te zien.

88