Hell Spawn

We zijn al sinds de eerste plaat van Angra ("Angels cry") onder de indruk geweest van deze Brazilianen. Hun mix van snelle, aanstekelijke powermetal (denk aan de betere Helloween) gemengd met uitermate progressieve passages stond vooral in de beginperiode garant voor enkele absolute topschijven. Als u de band wil ontdekken, luister dan bijvoorbeeld naar datzelfde "Angels cry" met de unieke stem van de helaas veel te vroeg overleden André Matos, "Fireworks", "Rebirth" of voor ondergetekende hun allerbeste plaat ooit: "Temple of shadows" uit 2004, met een excellente Edu Falaschi als zanger. Mocht de naam Angra u dan toch ergens in de verte een belletje doen rinkelen, dan is dat waarschijnlijk omdat de huidige Megadeth gitarist Kiko Laureiro sinds 1993 deel uitmaakte van deze waanzinnige band. De band bleef in hun dertigjarige carrière niet gespaard van tegenslagen en rampspoed, maar boekte tegelijkertijd ook grote successen, niet in het minst in Zuid-Amerika en vooral in eigen land, Brazilië, waar ze de grote arena's vullen. Het bestaat, landen waar de fans hun eigen bands ten volle ondersteunen! Na het vertrek van Falaschi vond de band in de Italiaan Fabio Lione (Vision Divine, Rhapsody...) een nieuw speerpunt. Helaas bracht de band met Lione enkel een aantal zeer matige platen uit. We waren dan ook al bevreesd toen deze "Cycles of pain" ons werd aangereikt. En het moet gezegd; de band rondom bandleider en oprichter Rafael Bittencourt klinkt opnieuw zoals in hun betere dagen. De terugkeer naar producer Dennis Ward is een goede zet, Ward weet immers hoe hij het maximale uit de sound van Angra krijgt. Maar daarnaast zijn het sinds lang weer de nummers zelf die het doen. Na de bombastische opener "Cyclus Doloris" krijgen we spetterend gitaarwerk in "Ride the storm" en "Dead man on display", wat een heerlijke nummers zijn dit! Het progressieve tweeluik "Tide of changes pt1" en "pt2" brengen het progressieve karakter naar boven op een hoogst boeiende wijze. "La Vida Seca" is dan weer een minder nummer, saai ondanks de Latijnse invloeden, een soort nummer dat Angra de laatste jaren te vaak gemaakt heeft. Gelukkig pikken ze de draad opnieuw op met de klasse track "Gods of the World", waar een band als Helloween en Kamelot al jaren hopen mee te verschijnen. Hierna komen nog 5 nummers waarvan er gerust twee mochten geschrapt worden voor ons, zeker een draak als "Faithless sanctuary", maar met de laatste kogels uit dit Angra pistool worden "Generation warriors" en vooral "Tears of blood" gelukkig wel in de roos gemikt. Conclusie: de beste Angra plaat sinds Fabio Lione achter de microfoon staat, met een uitstekend geluid en een hoop klasse tracks. Nog niet van het niveau "Rebirth" of "Temple of shadows" maar we zijn uiterst benieuwd naar de toekomst van deze band, en dat op zich betekent al heel wat. 

83