Hell Spawn

Oorspronkelijk in 2019 opgericht door Mandy Meyer (gitarist van o.a. Cobra, Katmandü, Gotthard, Krokus) en drummer Pete Abey, maar door het covid tijdperk even in de kast gezet. Tony Castell (ex-Krokus, Crystal Ball) werd aangesteld als bassist en Alain Guy neemt de keyboards voor zijn rekening. Aanvankelijk was Dino Jelusick de zanger van dienst, maar doordat Gotus een deal sloot met Frontiers die in een dispuut zat met Jelusick werd niemand minder dan duivel-doet-al Ronnie Romero (zijn cv is u wel bekend dacht ik) aangebracht om het debuut in te zingen. De naam van de band is overduidelijk een samentrekking van de twee grootste bands waar Andy Meyer deel van uitmaakte namelijk Gotthard en Krokus. We kregen enkele maanden geleden al enkele voorproefjes en die lossen alle hoge verwachtingen moeiteloos in. De opener "Take me to the mountain" dat opent met scheurend gitaar- en keyboardwerk is meteen een binnenkomer van jewelste die de hoogtijdagen van Rainbow, Krokus en Gotthard doet herleven in een modern jasje. Daarna volgt het ene na het andere hoogtepunt. Met Ronnie Romero hebben ze wel de juiste man op de juiste plaats geplaatst zoals in de uptempo songs "Beware of the fire", "Undercover" of het meer gematigde "Weekend warriors". Maar ook de ballads "Love will find its way", "Without your love" en de Gotthard cover "Reason to live" zijn een streling voor het oor met "Children of the night" als kers op de taart, wat een briljant nummer is dit. De bluesy cover "When the rain comes" van Katmandû, met een excellerende Mandy Meyer, is opnieuw een diamant door de veelzijdigheid van Romero. De akoestische country gitaarintro tijdens "What comes around goes around" is een sublieme sfeermaker om dan over te schakelen naar een lekker heupwiegende midtempo rocksong met slidegitaar. "The dawn of tomorrow" sluit dit door Alessandro Del Vecchio, samen met Patrick Abey en Mandy Meyer prima geproduceerde topalbum af. Wat een binnenkomer om 2024 te beginnen.

93