Hell Spawn

De heren van FM zitten niet stil, na weer een pak shows achter de rug te hebben ter promotie van de vorige langspeler "Old habits die hard" die net iets meer dan een jaar oud is, hebben de heren alweer een nieuwe plaat klaargestoomd. Overland en co mochten ter promotie van hun vorige plaat zelfs de oversteek wagen naar Brazilië, Argentinië, Colombia en Peru een mooi cadeautje voor hun "40th Anniversary" concertreeks die toch wel dik 50 shows telde. Daarnaast hebben de heren ook nog een reeks akoestische sets gespeeld in de UK. Waar hebben ze de tijd gevonden om deze nieuwe plaat "Brotherhood" te schrijven? Wat ons meteen opviel aan deze nieuwe langspeler is uiteraard de kleurrijke cover, eindelijk eens een mooie cover voor een FM plaat, want meestal laten deze toch wel te wensen over. Dus FM, u hoort het goed, wij verwachten een mooi shirt of dergelijke van de komende tour! "Brotherhood" markeert ook de vijftiende plaat in de carrière van de Britten. Wat we van deze plaat mogen verwachten? Dat is volgens Steve Overland alvast weer dezelfde FM formule als we gewend zijn. "Do you mean it" opent dan ook de plaat zoals de heren de komende shows waarschijnlijk ook zullen openen. Met een bluesy sfeertje gaan we verder naar de eerste single "Living on the run", een song die ons bij de eerste luisterbeurt toen de single uitkwam volledig aanstond. Dit is FM. "Coming for you" vinden we voorlopig maar wat flauwtjes. "Raised on the wrong side" lijkt ons wat teveel op de opener, ook "Love comes to all" komt maar flauwtjes over en gaat zowat naar de country toe. Er zit ons voorlopig ook wat te weinig pit in en te weinig bijblijvende nummers, dat konden we alvast van de voorgangers niet zeggen. FM zijnde mag een ballade ook niet ontbreken en deze krijgen we dan met "Just walk away". Halverwege de plaat weten we eigenlijk nog steeds niet goed wat we hier nu van vinden, het komt ons allemaal wat flauw over. Misschien kwamen deze laatste twee albums toch wat te snel na elkaar of hebben de heren toch iets te weinig tijd gehad met de vele shows. "Don't call it love" is dan weer een song die meer in ons kraam past. Ook "Time waits for no-one" doet het beter dan wat we voordien al hebben gehoord. "Because of you" hebben we hier precies al eens gehoord tussen de voorgaande nummers. "Chasing freedom" en "The enemy within" brengen niet veel soelaas. Enkele luisterbeurten verder moeten we toch de conclusie trekken dat dit misschien één van de flauwste FM platen is van de afgelopen jaren. Deze plaat moddert te veel aan, blijft ons wat teveel in hetzelfde straatje en mist de catchy FM songs die we gewend zijn. 

75